Równa zapłata Ew. Mateusza 19,30 – 20,16

Drodzy dzisiaj przyjrzymy się podobieństwu o pracownikach w winnicy. Zaczęliśmy od 30 wiersza 19 rozdz. bo widzimy wyraźnie że ten wiersz łączy się tym podobieństwem. Zresztą nasz Pan na podsumowanie swojego podobieństwa powtarza ten sam wiersz 20 rozdz. 16 wierszu

Mateusza 20:16  Tak będą ostatni pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.

To krótkie zdanie Pana Jezusa może wydawać się niezrozumiałe i zawiłe, ale w rzeczywistości chodzi o proste przysłowie, że wszyscy otrzymają tyle samo. Zarówno ci którzy nawrócili się bardzo wcześnie i służyli Bogu bardzo długo jak i ci którzy nawrócili się w ostatniej chwili jak łotr na Krzyżu (Łuk 23,42), oni też otrzymają życie wieczne. Musimy zrozumieć że każdy z nas w oczach Bożych jest równy i u Boga nie ma uprzywilejowanych osób, ulubieńców, tych których Bóg traktuje w specjalny sposób. Jak wiemy Bóg nie ma względu na osobę. Nie darzy sympatią ludzi, czy gniewa się na nich z powodu swoich kaprysów. Jeśli obdarza życiem wiecznym, to czyni to na podstawie swojej łaski. Jeśli wylewa gniew, to czyni to w wyniku swojej świętości i sprawiedliwości.

Wieczerza pańska którą dzisiaj obchodzimy jest dobrym czasem, by to sobie przypominać, że wszyscy przed Bogiem jesteśmy równi, że wszyscy jesteśmy jak ten nędzarz i żebrak z ewangelii Łukasza z 16 rodz. który leżał owrzodziały u wrót bogacza. Wszyscy jesteśmy żebrakami Bożej łaski, wszyscy zostaliśmy zbawieni w ten sam sposób, przez wiarę w Jezusa Chrystusa i wszyscy otrzymaliśmy to samo życie wieczne, z tego samego źródła.

Znaczenie podobieństwa

Tak więc przejdźmy teraz do naszego podobieństwa.

Pan Jezus mówi, że Królestwo niebios podobne jest do pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem najmować robotników do swej winnicy (w 1). W Palestynie w tamtym okresie nie było to nic niezwykłego, ot normalny zwyczajny dzień gospodarza. Wprawdzie miał swoich pracowników, ale w czasie zbiorów w winnicy musiał zatrudniać jeszcze kolejnych tzw. sezonową siłę roboczą. Było to konieczne, bo gdy grona dojrzewały w końcu września, zaraz potem następował okres deszczowy. Kto nie zdążył w tym krótkim przedziale czasu zebrać plonów z winnicy niechybnie je stracił. Dlatego każdy robotnik w tym okresie był niemal na wagę złota. Jak byłem dorastającym chłopakiem chodziłem na zarobek do różnych gospodarzy w okresie żniw i pamiętam, że jak były sianokosy i siano wyschło na polach, to trzeba było koniecznie je zwieźć do stodoły jak najszybciej w ciągu kilku dni, by deszcz nie zapadał. Wtedy praca trwała od wczesnych godzin rannych do bardzo późnych godzin wieczornych. To było istne wariactwo, byle szybciej, byle więcej i byle zdążyć przed deszczem.

I tutaj nasz gospodarz wyrusza wczesnym rankiem około godz. 5 – 6 na rynek miejski gdzie gromadzili się pracownicy którzy chcieli podjąć pracę. Tam najmuje tych którzy czekali.

Umówił się z robotnikami na stawkę jednego denara za cały dzień pracy. Była to przeciętna dniówka robotnika w tamtym czasie. Gdybyśmy chcieli to odnieść do dzisiejszych wartości, to byłoby to około sto złotych, może trochę ponad sto.

Następnie ten sam gospodarz wybrał się znowu na rynek by zatrudnić tych, którzy tam stali o godz. 9, wtedy kiedy poprzedni pracownicy już kilka godzin pracowali w winnicy. Im obiecał, że uczciwie się z nimi rozliczy, gdy podejmą się oferowanej pracy.

Później to samo uczynił w południe i zatrudnił tych, którzy nie mieli zajęcia. Zrobił to także o godz. 15 i uczynił tak też o godz. 17, jedną godzinę przez zakończeniem pracy.

Tak więc ten gospodarz zatrudniał ludzi przez cały dzień, o różnych porach. Z pierwszymi umówił się na denara z poprzednimi umówił się na uczciwa zapłatę.

Gdy dzień się zakończył nadszedł czas rozliczeń, tak nakazywało prawo (Kpł 19,13). Gospodarz zlecił wypłatę zarządcy Najpierw wezwano tych, którzy pracowali najkrócej, jedną godzinę i zarządca wręczył im całego denara, później kolejnych i zapłacił im tak samo. Wszyscy otrzymali taką samą zapłatę. Tyle ile oni potrzebowali na życie, gospodarz zaspokoił ich potrzeby.

Czy zapłata według ludzkich standardów była sprawiedliwa? Czy ci którzy pracowali najkrócej zasłużyli na taką samą zapłatę jak ci którzy pracowali dłużej? Nie, to jest właśnie łaska, miłosierdzie gospodarza, chciał im dać denara, tyle ile tamtym i dał.

Teraz podeszli ci którzy pracowali cały dzień, wiedząc o tym, że tamci chociaż krócej od nich pracowali otrzymali tyle na ile ci pierwsi umówili się z gospodarzem. No, ale teraz doszli do wniosku, że skoro tamci dostali po denarze, to ich pierwotna umowa z gospodarzem już jest nieważna. Muszą dostać więcej (w 10), przecież trudzili się dłużej, napracowali ciężej. Z pewnością byli bardzo podekscytowani stojąc przed zarządcą, spodziewali się sporej zapłaty. A tymczasem otrzymali tyle na ile umówili się z gospodarzem, jednego denara. Tyle samo jak ci, co pracowali godzinę. I co? Rozczarowanie, rozgoryczenie, ich oczekiwania były tak duże, że  nie byli w stanie ukryć swego rozżalenia.

Szemrali przeciwko gospodarzowi, narzekali na niego, poczuli się przez niego oszukani, skrzywdzeni.

Gospodarz jednak odpowiedział im w bardzo prosty i mądry sposób. Powiedział, czy nie na denara się ze mną umówiliście (13-14)? Czy nie taką stawkę wam obiecałem? Skoro wtedy kiedy się dogadaliśmy byliście zadowoleni, dlaczego teraz jesteście niezadowoleni? Przecież otrzymaliście tyle, ile wam obiecałem. Dlaczego macie do mnie pretensje o to, jak ja rozporządzam swoim majątkiem? Dlaczego się złościcie, gdy ja jestem dobry ( 15)?

Prawdziwym problemem tych ludzi nie było to, że gospodarz ich oszukał jak twierdzili, bo nie oszukał, albo to, że tamci otrzymali tyle samo co oni. Prawdziwym problemem była zawiść i zazdrość.

Jakiś czas temu oglądałem stary polski film, gdy pewien lubiany człowiek w wiosce mający wielu przyjaciół wygrał milion w totolotka. Zrobił wielką imprezę dla znajomych i sąsiadów i zajął się organizowaniem swojego życia. Wyremontował dom, kupił ciągnik do uprawy roli, dokupił ziemi. Ale ci sąsiedzi, już nie byli mu tacy przychylni jak wcześniej, teraz uważali go za wroga tylko z tego powodu, że miał więcej od nich.

Zawiść i zazdrość, to była prawdziwa przyczyna ich niezadowolenia.

Teraz spróbujmy wyjaśnić o co chodzi w tym podobieństwie, co to znaczy, że ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi? Co to znaczy, że wszyscy otrzymali tyle samo?

Gospodarzem w tym podobieństwie jest Bóg, winnica to Jego królestwo, Królestwo Boże. Pracownicy zatrudnieni do pracy w winnicy, to ludzie którzy zostali przez Boga powołani do zbawienia. Jedni zostali powołani bardzo wcześnie, może jak byli młodzi i pracują już w Bożej winnicy bardzo długo. Od wielu lat służą Bogu w Jego Królestwie, niektórzy 50, 60, a może nawet więcej. Inni pracownicy ci pracujący krótko, to osoby które nawróciły się późno lub nie miały okazji długo służyć Panu, bo ich życie rychło się zakończyło, albo zostali powołani przed samym przyjściem Zbawiciela. Więc w stosunku do tych co służyli Bogu od dziesięcioleci, służba tych drugich była bardzo krótka

Wieczór to chwila zapłaty, to wieczność, to dzień kiedy wejdziemy do odpocznienia naszego Pana, to moment kiedy otrzymamy naszą nagrodę. To chwila kiedy po jednym dniu pracy, życia które szybko mija wejdziemy do Królestwa które nie będzie zniszczone nigdy.

 Zarządca zaś dający wypłatę, to Pan Jezus Chrystus. On wszystkim tym, którzy trudzili się w Jego królestwie wypłaci nagrodę.

I wszyscy ci którzy niezależnie od tego w jakiej chwili zostaną powołani otrzymają życie wieczne. Czy to jest sprawiedliwe by ktoś, kto nawrócił się jako młody człowiek i przez całe swoje życie służył Panu dożywając 100 lat, otrzymał tyle samo co jakiś przestępca, który przez całe życie żył bezbożnie i nawrócił się niemalże na łożu śmierci, albo dosłownie na łożu śmierci? Z ludzkiej perspektywy jest niesprawiedliwe, niezrozumiałe. Ale Bóg jest wspaniały, jest miłosierny, dobry, łaskawy i wszystkim tym, którzy uwierzyli w Chrystusa chce okazać miłosierdzie w takim samym stopniu.

Przecież wszyscy zasługiwaliśmy na potępienie, Nikt z nas nie był godny i nie jest godny tego, by Bóg okazał mu łaskę. Jak mówi Ks. Izajasza

Izajasz 64:6  …wszyscy staliśmy się podobni do tego, co nieczyste, a wszystkie nasze cnoty są jak szata splugawiona, wszyscy więdniemy jak liść, a nasze przewinienia porywają nas jak wiatr.

To co zrobił Bóg w tej przypowieści to łaska w czystej postaci.

Życie wieczne to dar

I musimy zrozumieć, że podobieństwo to ma szerszy kontekst. Kontekstem dla tego podobieństwa jest to, co Pan Jezus wcześniej mówił do apostołów, że ciężko bogaczowi wejść do Królestwa Bożego (Mat 19,23). Powiedział to na przykładzie bogatego młodzieńca, który nie chciał zostawić swoich majętności i pójść za Chrystusem. Wtedy Piotr zapytał się Pana co uczniowie będą mieć za to, że poszli za Jezusem (Mat 19,27).

Bogacz, który nie chciał zostawić swoich pieniędzy wciąż miał swoje pieniądze. A co my będziemy mieć, niektórzy opuścili swoje domy, swoją pracę, ich wcześniejsze wykształcenie straciło na znaczeniu, pozostawili  swoje rodziny.

To jest ta grupa, która została powołana o 6 rano. Apostołowie poświęcili całe życie w dosłownym sensie dla Królestwa Bożego. Znaczna większość apostołów po wieloletniej wiernej służbie Chrystusowi w sposób męczeński straciła życie. Prawdopodobnie tylko apostoł Jan zmarł śmiercią naturalną.

I zanim apostołowie pojęli, że nagroda która otrzymają nie polega na zapracowaniu sobie, ale na łasce, minęło wiele czasu. Oni ciągle myślą o pierwszych miejscach i zaszczytach w Królestwie Bożym (Mat 18,1). Niekiedy kłócą się o to (Łuk 22,24-27), przypomnijmy sobie matkę synów Zebedeuszowych, która przyszła do Pana Jezusa załatwiać najważniejsze stanowiska dla Jakuba i Jana (Mat 20,21). Nawet przed samą śmiercią Pana Jezusa, przy stole podczas ostatniej wieczerzy spierali się o to, kto jest ważniejszy (Łuk 22,24). I przed tym podobieństwem oni pytają się Pana, co będziemy mieć? Wciąż myślą w sposób ziemski, choć samo pytanie o nagrodę nie jest pozbawione sensu. To jednak w mniemaniu uczniów będą mieć pewnie więcej niż inni, którzy tak nie poświęcili się, którzy później zostali powołani, mniej pracowali, mniej cierpieli. W tym pytaniu „co będziemy mieć”, gdzieś przebija się ta chęć górowania nad innymi, rywalizacji, dążenie do zaszczytów, zasiadanie po prawicy i lewicy Pana Jezusa.

Więc Pan Jezus kieruje do nich to podobieństwo, że Królestwo Boże nie polega na tych samych wartościach jakimi kieruje się świat. Nie powinniśmy o Królestwie Bożym myśleć w kategoriach, zaszczytów, stanowisk, lepszej zapłaty od innych. Nie powinniśmy uważać, że jesteśmy lub będziemy ważniejsi od innych w Bożym Królestwie, bo może wcześniej się nawróciliśmy, czy bardziej poświęcamy dla Pana Jezusa. Nie, Królestwo Boże na tym nie polega. Królestwo Boże to Królestwo łaski. Życie wieczne to coś, na co nie możemy zapracować. Życie wieczne to Boży dar, który Bóg udziela według suwerennej swojej woli i udziela go niezależnie od uczynków, ludzkich starań, naszego poświęcenia i naszej religijności, a wyłącznie na podstawie wiary w Chrystusa.

Życie wieczne to nie jest kwestia tego kiedy zostałeś przez Boga powołany do Jego Królestwa, czy o 6 godz., na początku swego życia, czy w środku, czy u schyłku. Bóg postanowił przez Pana naszego Jezusa Chrystusa dać wszystkim życie wieczne, nawet tym, którzy nawrócą się na łożu śmierci. Nawet tym, którzy przez całe życie oddawali się grzechowi, ale gdy nastał ich koniec zostali zdjęci bojaźnią Bożą i została im okazana Boża łaska. Niektórzy twierdzą, że pod koniec swojego życia nawrócił się w więzieniu Hitlerowski zbrodniarz Rudolf Höss, komendant obozu w Oświęcimiu Auswitch Birkenau. Ostatnie jego słowa przed wykonaniem wyroku śmierci były prośbą o przebaczenie u Boga u ludzi i u Narodu Polskiego. Nie wiem czy on naprawdę się nawrócił, czy nie. Nie mnie to oceniać. Ale gdyby ktoś taki znalazł się w niebie czy byłbyś zdziwiony? Czy mielibyśmy do Boga pretensję i przekonanie, że to jest  niesprawiedliwe? Czy mielibyśmy postawę, że to jest niesprawiedliwe, gdyby ofiary tego hitlerowskiego oprawcy poszły do piekła, a on przez wiarę w Chrystusa znalazł się w niebie?

Musimy powiedzieć, że Boża łaska wykracza poza ludzkie zrozumienie. Bóg chce dać tym, którzy uwierzą w Chrystusa życie wieczne. I jest gotowy przebaczyć grzechy choćby największemu grzesznikowi nawet na łożu śmierci jeśli się upamięta i szczerze będzie żałował za swoje grzechy.

I choć przyjmujemy Bożą łaskę, to nawet w Kościele nie do końca rozumiemy jej głębie i próbujemy w niej doszukiwać się ludzkiej sprawiedliwości, jak czynili to pracownicy winnicy oburzając się, że ci którzy mniej pracowali otrzymali taką samą zapłatę. Widzimy również , że Bóg przez swoją  łaskę daje to, co obiecał i o wiele więcej, gdy  ci ostatni otrzymali tą samą obfitość Bożego błogosławieństwa.

Taka sama wartość życia wiecznego

To więc teraz ktoś mógłby zapytać, a co z nagrodami? Czy to znaczy że w ogóle nie będzie nagród w niebie, za służbę wytrwałość i poświęcenie? Co z tymi którzy pracowali więcej, poświęcali się bardziej, modlili się dłużej, służyli gorliwiej?

Po prostu musimy zrozumieć, że Pan Jezus tutaj tym się nie zajmuje. On mówi, że każde życie wieczne jakie otrzymają ci którzy za Nim poszli ma taka samą wartość. Tutaj chodzi o równość życia wiecznego.

 Nie ma lepszych zbawionych i gorszych zbawionych. Nie ma dwóch klas zbawionych jak wierzą np. Świadkowie Jehowy. Oni wierzą że jest klasa niebiańska tzw. 144 tys. i ci znajdują się w niebie służąc przed obliczem Bożym i ich życie wieczne jest lepsze i bardziej wartościowe niż innych. I jest również klasa zbawionych żyjących na ziemi, wprawdzie też zabawieni, ale jakość tego zbawienia jest trochę gorsza.

Nie ma czegoś takiego, wszyscy będziemy w domu Ojca gdzie wiele jest mieszkań (Jana 14,2). Wszyscy jesteśmy dziedzicami Bożymi i współdziedzicami Chrystusa (Rzym 8,17). Wszyscy jesteśmy na uczcie baranka i bierzemy udział w Jego weselu. Wszyscy jesteśmy świętym kapłaństwem Boga i wszyscy z tego samego źródła duchowego pijemy.

Jeśli chodzi o życie wieczne jest tutaj równość. Gospodarz zapłacił wszystkim tak samo.

Wprawdzie nagrody jakieś będą, ale Biblia nigdzie dokładnie nie mówi o szczegółach tych nagród. Nie wiemy dokładnie co to za nagrody. Jedno jest pewne, nagrody które otrzymają ci którzy pracowali bardziej i więcej w żaden sposób nie sprawią, że ci którzy ich nie otrzymają będą mieli gorszą jakość życia wiecznego. 

Ale wszyscy co otrzymują życie wieczne mają tą sama jakość pełni życia. Zarówno prosty brat, czy siostra w Zborze jak i wielki ewangelista gromadzący na kampaniach ewangelizacyjnych tysiące osób. Nie ma lepszych i gorszych w Bożym Królestwie wszyscy są również ważni i potrzebni.

Suwerenność Boga

Są jeszcze inne pośrednie prawdy w tym podobieństwie na które warto zwrócić uwagę. choć nimi dzisiaj nie będziemy się zajmować tak szeroko.

Zobaczmy, że do życia wiecznego człowiek nie powołuje się sam. Gospodarz o każdej godzinie jechał na rynek i brał tych, którzy byli przygotowani do pracy. To Bóg powołuje człowieka do Królestwa Bożego, to On wybiera, to On daje prace w winnicy, to On zbawia.

Ew. Jana w sposób szczególny wyjaśnia nam te prawdy „kogo Ojciec nie pociągnie nikt nie może przyjść do mnie”, mówił Pan Jezus (J 6,44).

Wszyscy pracują

Następna prawda jaką widzimy w tym podobieństwie, to że wszyscy pracują w Bożym Królestwie. Nie ma lenistwa, bezczynności. Każdy wierzący, jeśli jest naprawdę wierzący będzie odznaczał się uczynkami płynącymi z wiary. Prawdziwa wiara w Chrystusa przynosi owoce upamiętania. Jedna z zasad reformacyjnych brzmiała „sola fides nunquam sola” „sama wiara nigdy sama”. Zbawienie jest z wiary, ale prowadzi do pobożnego i bogobojnego życia.

Bóg wciąż powołuje

I ostatnia rzecz na którą możemy zwrócić uwagę w naszym tekście to, to że Bóg wciąż powołuje do swojej winnicy do Królestwa Bożego. Wierzę, że Bóg będzie powoływał ludzi do ostatniego dnia przed przyjściem Pana jak gospodarz w naszej winnicy. Byli tacy których powołał na ostatnią godzinę przez zakończeniem dnia pracy. Łaska wciąż trwa, ewangelia wciąż jest głoszona, teraz już po całym świecie. Wciąż nawracają się ludzie i Bóg powołuje nowych. Aż nadejdzie dzień żniwa, dzień wypłaty. Wtedy praca zostanie przerwana, drzwi łaski zamkną się i nastanie wesele branka.

Jeśli zostaliśmy powołani do pracy przy pańskiej winnicy do życia wiecznego, nie bójmy się o swoją przyszłość, pełną zapłatę otrzymamy. Dziękujmy również Bogu za Jego łaskę, jego dobroć, błogosławieństwo i obietnice mające wieczną pieczęć.

Jeśli jednak nie zostaliśmy powołani, nie rozumiemy tych wszystkich rzeczy, nie tęsknimy za spotkaniem z Panem, to wzywam: przyjdź pracuj w Pańskiej winnicy, uwierz w Chrystusa, a zapłata twoja będzie obfita.