Autorytet starszych 1 Tesaloniczan 5,12 – 13

 Drodzy dzisiaj chciałbym mówić a autorytecie i szacunku wobec tych, którzy pośród nas pracują i głoszą nam ewangelię. Nie jest tajemnicą, że coraz częściej w naszym kościele mówi się o braku pastorów. Obecnie około 40% zborów nie ma pastora i w wielu sytuacjach nie ma perspektyw na pracownika lub pracowników. Powodów tego jest wiele, ale z pewnością jednym z nich jest w wielu sytuacjach brak docenienia pracy przywódców, zarówno pastorów jak i starszych, którzy pośród nas służą. Wielu przywódców zrezygnowało ze służby z powodu ciągłego żalu, niezadowolenia i rozczarowania jakie okazywały im ich zbory. Muszę przyznać, że będąc pracownikiem kościoła, pastorem i starszym, sam tego kilka razy już doświadczyłem. Trzeba powiedzieć, że nie jest to nic nowego, kongregacje wielokrotnie nie doceniały nawet najlepszych pracowników, którzy pośród nich służyli w myśl zasady „cudze chwalicie swego nie znacie”. Niekiedy myśli się, że gdybyśmy mieli takiego, czy innego pastora, lepszych starszych, lepszą Radę Zboru, lepszych przywódców, to służba naszego kościoła rozwijałby się bardziej dynamicznie i bardziej owocnie niż obecnie. Albo inaczej, problemy naszego Zboru wynikają ze słabego przywództwa – niektórzy mówią. Niekiedy to może być prawda, ale także jest prawdą, że często nasze niezadowolenie wynika z naszej grzeszności i osobistych sympatii.

Podobnie już myśleli Izraelici o Mojżeszu, jak wiemy byli ciągle niezadowoleni z Jego pracy, a sam Mojżesz wielokrotnie był zniechęcony.

Czytamy np. w Ks. Liczb

Ks. Liczb 12:1  Wtedy Miriam i Aaron zaczęli wypowiadać się przeciw Mojżeszowi z powodu żony, Kuszytki, którą pojął, gdyż pojął za żonę Kuszytkę.

2  I mówili: Czy tylko przez Mojżesza przemawiał Pan? Czy także przez nas nie przemawia? A Pan to usłyszał.

Aron i Miriam mieli pretensje do Mojżesza, że wziął sobie żonę z Etiopii, najwyraźniej czarnoskórą i prawdopodobnie nie pochodziła z Izraela. Inne wyjaśnienie tego fragmentu polega na tym, że Aron i Miriam byli niezadowoleni, że żona Mojżesza Sypora, którą pojął mieszkając u Midianitów dołączyła do Niego podczas wędrówki Izraelitów po pustyni i miała wpływ na Jego służbę.

To więc oskarżano Mojżesza o jakąś niestosowność lub niemoralność i pewnie nie skończyłoby się to dobrze, gdy Bóg nie zareagował.

Podobnie było z apostołem Pawłem, niektóre kościoły, Zbory które założył odwróciły się od Niego niemal całkowicie.

Tak ap. Paweł zwraca się do zboru Galackiego

Galacjan 4:15  Cóż się tedy stało z tą waszą szczęśliwością? Albowiem daję wam świadectwo, że gdyby to było możliwe, wyłupilibyście sobie oczy i mnie je oddali.

16  Czy stałem się nieprzyjacielem waszym dlatego, że wam prawdę mówię?

Był czas, kiedy chrześcijanie Galaccy, bardzo cenili sobie służbę ap. Pawła, do tego stopnia, że nawet byli gotowi dać mu swoje zdrowe oczy, a wziąć od niego chore. Ale gdy zaczęli słuchać żydowskich nauczycieli, którzy chcieli ich obrzezać i podważali zbawienie z łaski przez wiarę, to ap. Paweł stał się ich wrogiem, bo nie zamierzał w imię dobrych relacji rezygnować z prawdy.

Podobnie było w sytuacji relacji ap. Pawła ze zborem w Koryncie. Niektórzy z koryntian, krytykowali Jego służbę i uważali, że posługuje się cielesnymi środkami i tak o nim mówili:

2 Koryntian 10:10  Bo powiadają: Listy wprawdzie ważkie są i mocne, lecz jego wygląd zewnętrzny lichy, a mowa do niczego.

To więc byli tacy, którzy oskarżali Pawła, o manipulację, cielesny nie duchowy i bezbożny sposób życia. Inni uważali, że nie prezentuje się odpowiednio jako duchowy przywódca, który może wzbudzać szacunek. Może nie był zbyt wysoki i nie przyciągał uwagi swoim wyglądem lub nie ubierał odpowiednio gustownie albo  jeszcze coś innego. Jeszcze inni, krytykowali Go za słabe kazania, które dowodzą, że nie jest błogosławionym przez Boga nauczycielem. To więc mamy biblijne przykłady dwóch z bardziej namaszczonych przywódców od Boga, których autorytet nie został przez wielu rozpoznany, a ich służba była krytykowana.

W historii kościoła także znajdujemy wiele podobnych przykładów. Pewnie słyszeliśmy o takim człowieku jak Jonathan Edwards, który jest uważany za jednego z najlepszych kaznodziejów XVIII w i jednego z największych teologów w Historii Kościoła. Służył On 23 lata w jednym ze zborów, aż do chwili gdy jego kongregacja uznała, że Jonathan mówi straszne herezje, gdy twierdzi, że przystępowanie do Wieczerzy Pańskiej nie gwarantuje nikomu zbawienia. W końcu usunięto go ze zboru i robiono wszystko co w ich mocy, by zniszczyć Jego reputacje tak, żeby żaden kościół nie przyjął go na pastora.

Podobna sytuacja miała miejsce z innym wielkim kaznodzieją baptystów Charlsem Spurgeonem. W pewnym okresie Spurgeon był jednym z najbardziej znanych kaznodziejów swoich czasów, a jego kazania czytali niemal wszyscy ewangelicznie wierzący. Jednak poróżnił się on z Unią Baptystyczną zaprzeczając teorii ewolucji, przez co, został wyrzucony przez kościół baptystów w Anglii, co przyczyniło się do pogorszenia jego stanu zdrowotnego.

Takich przykładów moglibyśmy mnożyć, kiedy praca wielu przywódców kościoła nie została doceniona, a zamiast uznania i szacunku spotkali się z oskarżeniami, krytyką, a nawet zajadłą nienawiścią.

W jednym z badań jakie zrobiono w Stanach zjednoczonych w trzech tysiącach kościołów postawiono pytanie członkom „dlaczego ludzie rezygnują z kościoła”. I najczęstsza odpowiedź jaka padała, to „nie lubię swojego pastora”. Ale musimy zdać sobie sprawę, że kościół to nie jest jakiś konkurs sympatii dla pastora, czy starszych. Pastor, Rada Zboru, czy Rada starszych nie ma nam się podobać, nie ma ładnie wyglądać i nie chodzi o to, że mają wzbudzać naszą sympatię,  ale mają w Boży sposób wykonywać swoją służbę, wszystko co ponad to, jest drugorzędne. 

Ceńmy przywódców ze względu na ich pracę

Słowo Boże wzywa nas, byśmy cenili naszych przywódców, darzyli ich uznaniem ze względu na ich służbę. Zbyt często w kościele myśli się o Bożych pracownikach podobnie jak myśli świat, że są darmozjadami, że co to, jest za robota zwiastować Słowo Boże, czy zajmować się duszpasterstwem, opiekować się społecznością, organizować różne wydarzenia w kościele, czy napominać krnąbrnych. Jednak przez taką postawę członków zborów do swoich przywódców wielu pasterzy rezygnuje ze służby lub czują się zniechęceni.

Pierwszym obowiązkiem kościoła i naszą odpowiedzialnością przed Bogiem wobec swoich przywódców, czy to pastor, czy Rada Zboru lub Rada Starszych jest docenić ich pracę, otoczyć ich szacunkiem. Grecki czasownik, który mówi o docenieniu lub uznaniu dla przywódców to słowo   „eidō”, które tłumaczymy jako zobaczyć, obserwować, zwracać uwagę.  Chodzi o to, byśmy doceniali starania naszych przywódców widząc, że ich praca jest ważna i wymaga od nich wiele wysiłku. Łatwo powiedzieć, że ktoś nic nie robi, jak się nie wie, co on robi. Kiedyś myślałem, że praca nauczycielki w szkole nie jest zbyt wymagająca, bo widziałem tę pracę w kategoriach 18 godzin przy tablicy jako pełny etat, aż do chwili gdy moja żona nie została nauczycielem. Wtedy zobaczyłem, że za kulisami tablicy kryje się wiele godzin przygotowywania do zajęć, sprawdzania sprawdzianów, roboty papierkowej jak uzupełnianie dzienników, pisanie różnych pism, uczestniczenie w Radach Pedagogicznych lub szkoleniach, zajmowanie się sytuacją osobistą uczniów i zmaganie się z tymi, którzy nie chcą się podporządkować. To pozwoliło mi bardziej docenić tą pracę i zrozumieć jak wiele wysiłku trzeba, by dobrze ją wykonywać. Podobnie z pracą przywódców kościoła ap. Paweł wzywa nas, byśmy zobaczyli ich wysiłek, przyjrzeli się temu co robią i ile robią zaglądając za zaplecze ich warsztatu. Możemy ich zaprosić na obiad, wspólny spacer, spędzić z nimi trochę czasu, spytać o ich obowiązki itp. Widzicie mnie tu dzisiaj jak zwiastuje wam Słowo Boże, nie trwa to zbyt długo około 0,5 do 1 godziny, ale nie wielu z was wie, że spędziłem około 14 – 15 godzin, by to nauczanie przygotować. Jakoś nie jest tak, że wykłady czy kazania spadają mi z nieba i za każdym razem mam gotowe nauczanie. Może bardziej duchowi tak mają, ale dla mnie to ciężka praca. Nie wielu z was wie, że za tym wykładem kryje się wiele przemyśleń, badania i studiowania tekstu Biblii, czytania różnych materiałów, kreślenia, poprawiania, modlitwy i tak, często kilka razy w tygodniu, by dać owcom Chrystusa jak najlepszy pokarm. Nie wiem, czy wiesz, ale ci którzy zajmują się zwiastowaniem Słowa, czy w jakikolwiek sposób przewodzą ludziom w kościele, nie tylko muszą się zmagać z tekstem, by przygotować dobre nauczanie, ale zmagają się również z wieloma innymi rzeczami. Zmagają się z problemami którymi obarczają ich członkowie kościoła, zmagają się z krytyką ze strony niezadowolonych, zmagają się ze złością lub osądem tych, których należało napomnieć, bo grzeszą, zmagają się z ludźmi ze świata, którzy atakują ich służbę i dodatkowymi obowiązkami, którymi trzeba się zająć, by kościół dobrze funkcjonował. A naprawdę spraw jest sporo, ze swojego doświadczania mogę powiedzieć, że oprócz nauczania, są to sprawy duszpasterskie, organizacyjne, papierkowe, urzędowe i reprezentacyjne. Przywódcom też, jeśli są Bożymi przywódcami towarzyszy ciągła troska o zbór, presja która spoczywa na ich sercu, by dobrze się rozwijał, by  jego członkowie wzrastali i chodzili blisko Pana jak to napisał ap. Paweł

2 Korynrian 11,28 Pomijając te sprawy zewnętrzne, pozostaje codzienne nachodzenie mnie, troska o wszystkie zbory.

29  Jeśli kto słabnie, czy i ja nie słabnę? Jeśli kto się potknie, czy i ja nie płonę?    

Nie da się od tego uciec, nie da się tego zostawić, nie da się o tym zapomnieć, wyjść z pracy zamknąć drzwi i się od tego odciąć. Troska o Zbór wciąż jest na sercu przywódcy i starszych, chodzą z nią 24 godziny na dobę. Więc doceniajmy to, że noszą odpowiedzialność wspierajmy naszych pracowników, by obciążenie, które Bóg złożył na ich sercu było łatwiejsze do niesienia. Powstrzymujmy się przed postawą krytykanctwa, narzekania, szemrania i przyglądania się z daleka, by wytykać komuś to, co mu nie wyszło, czy twierdzić, że zrobiłbyś coś lepiej. Oczywiście przywódcy nie są poza jakąkolwiek krytyką, też popełniają błędy i grzechy. Dlatego też jak sądzę, Nowy Testament mówi o przywództwie zbiorowym, co jest zabezpieczeniem dla nich samych i społeczności. Zdarzają się również fałszywi paterze – wilki w owczych skórach przed którymi przestrzegał Pan Jezus w 7 rozdz. Ew. Mateusza. Takich należy rozpoznać i usunąć.

 Ale również należy pamiętać o zasadzie z 1 listu Pawła do Tymoteusza 5,19

Przeciwko starszemu skargi nie przyjmuj, chyba że jest ona oparta na zeznaniu dwu lub trzech świadków.

Zbyt wiele zborów diabłu udało się zniszczyć tylko dlatego, że dano wiarę fałszywym oskarżeniom wobec pastora lub starszych. Po prostu ci ludzie są na celowniku świata i szatana.  Czasami wystarczy jedno bezpodstawne oskarżenie wobec przywództwa, by doprowadzić do kryzysu w całym kościele.    

Bóg dał przywódcom swój autorytet.

Następna rzecz o której mówi nasz fragment, to że powinniśmy szanować naszych przywódców, pastorów, Radę Zboru, radę starszych, bo Bóg dał im swój autorytet nad nami.

Szanuj ich, bo przez nich Bóg sprawuję swoją władze w kościele. Poddanie się ustanowionym nad nami autorytetom jest jednym z wymagań Bożej woli, by Bóg mógł błogosławić nasze życie i wzrost duchowy. Tak często jesteśmy wojowniczy wobec ludzi lub instytucji które Bóg nad nami ustanowił. Dzieci walczą z rodzicami, żony przeciw mężom, rodzice przeciw państwu, pracownicy przeciw pracodawcom, ludzie w kościele przeciw starszym lub pastorowi albo między sobą. Chrześcijanie mają się charakteryzować się uległością w stosunku do Boga, władzy, przełożonych w Kościele, autorytetów w rodzinie i wobec siebie nawzajem. Bóg wybrał przywódców w Zborach, by prowadzili Jego kościół, kierowali nami, pilnowali doktryny oraz wytyczali zborowi właściwy kurs. Ap Paweł mówi, że te osoby pracują wśród nas i są naszymi przełożonymi, dosłownie znaczy to, że Bóg postawił ich nad nami, by nami przewodzili w służbie dla Boga. Nowy Testament używa trzech słów na określenie przewodzących w kościele: episkopos czyli  nadzorca lub człowiek wyznaczony do pilnowania tłumaczone jako „biskup” i podkreśla duchowe oraz administracyjne wymagania Dz. 20:28   „Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami - episkopos, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią”. Słowo to występuje w 1 Tym 3,2; Tyt 1,7 gdzie Paweł przedstawia kwalifikacje dla starszych. Inne słowo na określenie tego samego urzędu to „prezbiteros” tłumaczone jako starszy Dz. 20:17  „A posławszy z Miletu do Efezu, wezwał starszych - prezbiteros zboru”. Słowo to występuje również w takich fragmentach jak 1 Tym 5,17; Tyt 1,5 Słowo, starszy – prezbiteros podkreśla doświadczenie i duchową dojrzałość. Jest jeszcze jedno słowo, którym Nowy Testament określa przewodzących, to „poimēn” tłumaczone jako pasterz i występuje Efez 4:11  I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami - poimen i nauczycielami. Słowo pasterz z kolei podkreśla zdolność opieki trzodą i kładzie nacisk na kwestię pasienia owiec Chrystusa.

Z nauczania Pisma Św. jasno wynika, że Bożym sposobem zarządzania kościołem na ziemi jest wybór w zborach odpowiednio dojrzałych duchowo osób, mężczyzn, przez których Chrystus prowadzi swój kościół jak czytamy choćby w liście Pawła do Tytusa, gdy otrzymuje on instrukcje zorganizowania pracy w nowo powstałych społecznościach:

Tytusa 1:5  Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem,

  Wybrane osoby, czyli te, które odznaczały się odpowiednią dojrzałością i mający odpowiednie kwalifikacje mają za zadanie nadzorować, strzec i pasterzować Zborowi. Nie chodzi oto, że mają teraz rządzić naszym życiem, a my bezgranicznie mamy być im posłuszni. Ale mamy być im posłuszni, gdy mówią jak słowo Boże mówi, bo wtedy nie mówią od siebie, ale od Boga. To więc nie chodzi o przewodzenie w sensie nakazu skoszenia trawnika, remontu kościelnych pomieszczeń, czy zmuszania cię do oddania swojego samochodu na potrzeby Zboru. Ale wtedy kiedy duchowe przywództwo staje w autorytecie Słowa Bożego i wzywa nas do czynienia tego, co zgodne jest ze słowem Boga, to mamy im być posłuszni, bo przez nich sam Bóg do nas przemawia. To więc, gdy wzywają nas do porzucenia grzechu, gorliwości dla Pana, zachowywania pokoju, miłości bliźnich i wszystkiego do czego wzywa nas Biblia, mamy ich słuchać. Mają to czynić zarówno indywidualnie jak i przez nauczanie. Czasami będzie tak, a nawet powinno być, że nauczanie pastora lub starszych będzie nam deptać po palcach, bo Słowo Boże jest żywe, skuteczne i napomina nas. Oczywiście wszyscy mamy troszczyć się o siebie nawzajem, ale szczególny obowiązek spoczywa tutaj na starszych i pastorze. Dobre przywództwo nigdy nie będzie przyglądało się bezczynnie, gdy owca zmierza w kierunku urwiska, ale będzie chciało ją zawrócić. Powiedzmy, że pastor lub starsi konfrontują nas z jakimś grzechem lub jakąś postawą, która nie podoba się Bogu. Nie powinniśmy wtedy reagować złością, obrażaniem się i myśleniem lub mówieniem za „kogo on się uważa, kto mu dał prawo zwracać mi uwagę, czy poprawiać mnie”. Biblia mówi, że Bóg mu dał takie prawo. Z chwilą, gdy Duch Św. powołał go do tej służby, nie tylko powinien, ale nawet ma obowiązek od Boga troszczyć się o nas i zwracać nam uwagę jeśli nasz rozwój duchowy podąża w niewłaściwym kierunku. Z tego też, że zostali powołani przez Boga mamy ich szanować, bo wykładają nam słowo Boże i sprawują pieczę nad duszami naszymi, byśmy mogli duchowo wzrastać, uświęcać się i lepiej poznawać Pana. Tak naprawdę duchowi przywódcy dają nam o wiele więcej niż jakikolwiek świecki przywódca, czy jakikolwiek świecki usługodawca, bo dają nam pokarm który przynosi do naszego życia wieczne błogosławieństwa. Szef w pracy może ci dać podwyżkę, mechanik może ci naprawić samochód, szewc może ci uszyć buty, a piekarz upiec chleb, ale te wszystkie dobra są nietrwałe i za chwile się skończą, a podany ci dobry duchowy pokarm zrodzi wieczne duchowe błogosławieństwa, które nigdy nie przeminą. Ale jednak tak jest, że mamy tendencje cenić wyżej prace mechanika, prawnika, sędziego, piekarza i szewca niż pastora lub starszych Zboru. Wiecie skąd się to bierze? Z tego, że nie zawsze dostrzegamy tak wyraźnie jak w przypadku innych zajęć, że praca duchowych przywódców jest ważna wartościowa i zlecona im przez Pana Jezusa. Musimy wiedzieć, że praca piekarza przynosi fizyczne owoce, a praca duchowych przewodników, owoce duchowe. Jednak dla wielu, to co fizyczne jest bardziej realne od duchowego, bo fizyczne widać, a duchowe rzeczy nie zawsze.

Szacunek dla przywódców nie ogranicza się tylko do tego, że powinniśmy być na nich mili, czy ich nie obmawiać, ale mamy ich otaczać modlitwą, doceniać ich pracę, choćby angażować się w organizowane działania, czy brać udział w nabożeństwach i spotkaniach, by ich wspierać. Dosyć często, gdy ludzie obrażą się na pastora lub starszych, to przestają przychodzić do zboru żeby pokazać im, co o nich myślą. Ale to nie jest postawa szacunku o jakiej mówi Słowo Boże. Jeśli nawet się nie zgadzamy w jakiś kwestiach, to rozmawiajmy ze sobą, poznajmy się lepiej byśmy mogli się zrozumieć.

Podobnie o autorytecie przywódców mówi autor listu do Hebrajczyków

Hebrajczyków 13:17  Bądźcie posłuszni przewodnikom waszym i bądźcie im ulegli; oni to bowiem czuwają nad duszami waszymi i zdadzą z tego sprawę; niechże to czynią z radością, a nie ze wzdychaniem, gdyż to wyszłoby wam na szkodę.

Musimy wiedzieć, że poddając się pod autorytet starszych w kościele, tych którzy nam przewodzą nie poddajemy się pod autorytet ludzi, ale Boga. Niektórzy mówią, że nie będę słuchał przywódców w kościele, pastora, starszych, Rady Zboru, bo ja słucham Pana Jezusa.

To teraz posłuchajmy jeszcze raz co Pan Jezus powiedział przez Ducha Św., „Bądźcie posłuszni przewodnikom waszym i bądźcie im ulegli.” To więc słuchać Pana Jezusa, to znaczy słuchać naszych przewodników jeśli oczywiście prowadzą nas w biblijny sposób, bo to jest ta granica. Nie mamy obowiązku ich słuchać kiedy, wzywają nas do czynienia rzeczy niezgodnych ze Słowem Bożym. Nie powinni oni również sprawować władzy w kościele na sposób świecki panując nad nami silną ręką podporządkowując sobie ludzi i narzucając swój autorytet, ale raczej łagodnie służyć w miłości, wstąpić na drogę pokory i w ten sposób dawać przykład.

Weźmy również pod uwagę, że Słowo Boże nie mówi, że bądźmy posłuszni tym, których lubimy, albo tym, którzy nam się podobają, albo takim którzy nam odpowiadają i wzbudzają naszą sympatię. Nie, mamy być posłuszni tym, którzy zostali rozpoznani przez Zbór i wybrani jako ci, co mają nam przewodzić. Te osoby mają prawo w zborze, wytyczać nam kierunek, nauczać słowa, napominać, karcić lub ganić jeśli zachodzi taka potrzeba i mają czynić to z pokorą i cierpliwością. 

Mamy miłować naszych przywódców

Kolejna rzecz w naszym fragmencie to wezwanie w 13 wierszu, nie tylko do zwykłego szacunku, ale do szczególnego szacunku „Szanujcie ich i miłujcie jak najgoręcej dla ich pracy”.  Czym to się różni od tego, co Paweł mówi w 12 wierszu, abyśmy Bożych przywódców darzyli uznaniem? W 12 wierszu apostoł Paweł bardziej skupia się na uznawaniu pracy przywódców, a także na wynagradzaniu tej pracy, co zostało też wspomniane w liście do Tymoteusza, że tym przywódcom, którzy dobrze swój urząd sprawują należy się podwójna cześć i  dalej jest powiedziane, że godzien jest robotnik zapłaty swojej 1 Tym 5,17-18. Jest to szacunek, który bardziej dotyczy tego pragmatycznego i umysłowego podejścia. Coś w rodzaju szanuje szefa, bo jest szefem i wiem, że tak należy. Ale w 13 wierszu Paweł wzywa nas do miłości wobec przywódców. Nie tylko mamy czynić to, bo tak trzeba, ale miłować ich, bo są naszymi braćmi i podjęli się prowadzenia nas. To więc nie tylko umysł ma być zaangażowany w szacunek do przywódców, ale i serce. Nie tylko będę pastora, czy Radę Zboru uznawał, bo zostali wybrani większością głosów, ale będę im pomagał, będę ich wspierał, będę im błogosławił, będę ich miłował i gorąco się o nich modlił, bo Bóg ich wybrał. To właśnie ma na myśli ap. Paweł mówiąc „miłujcie ich jak najgoręcej” inne przekłady mówią „otoczcie ich szczególną miłością”.

Tak zrobili na początku Galicjanie wobec Pawła, gdy zwiastował im ewangelię, byli gotowi dać mu własne oczy, przyjęli go jak anioła Bożego o czym czytaliśmy w 4 rozdz. listu do galataów. Jednak później ich stosunek do niego się zmienił, ale to, co uczynili jak go przyjęli za pierwszym razem, to jest to, do czego wzywa nas Słowo Boże wobec przywódców. 

Pozwól przywódcom pracować w pokoju

I ostatnia rzecz, która wynika z naszego dzisiejszego fragmentu Słowa Bożego, to pozwól przywódcom pracować w pokoju. Paweł mówi, że mamy zachowywać pokój miedzy sobą w 13 wierszu. Niewiele rzeczy bardziej rozdziera serce pastora, Rady starszych, czy Rady zboru jak skłócony i podzielony zbór. Wierzcie mi, to wielkie obciążenie dla przywódców, gdy są w społeczności kłótnie, zazdrość, obmowy, plotki, oszczerstwa, wzajemne oskarżenia, arogancja, duma i pycha. Wiele lat temu, gdy zaczynałem swoją służbę w małym miasteczku i doszło tam do podziałów, to źle czułem się fizycznie miałem duszności i ucisk w okolicach serca. Lekarz mnie przebadał i powiedział, że problemy prawdopodobnie wynikają ze stresu. Mi wydawało się, że aż mnie to tak nie obciąża, a jednak było inaczej, to odbijało się na moim zdrowiu. Wewnątrz czułem się przejęty całą sytuacją podobnie jak ap. Paweł, gdy miał przyjść do koryntian:

2 Koryntian 12:20   Obawiam się, że gdy przyjdę, znajdę was nie takimi, jakimi pragnąłbym was znaleźć, a i dla was okażę się takim, jakiego sobie nie życzycie. Żeby przypadkiem nie było wśród was sporów, zazdrości, gniewu, niewłaściwego współzawodnictwa, obmów, szemrania, wynoszenia się, kłótni.  

Paweł był pełen niepokoju, obaw, że chrześcijanie w Koryncie zamiast dbać o pokój miedzy sobą, to zajmują walkami, plotkami i sporami, co niszczyło Zbór.

Taka sytuacja jest bardzo trudna dla wszystkich przywódców i sprawa, że są pogrążeni w smutku. Dlatego szanuj swoich przywódców przez dbanie o pokój w zborze. Jak powiedział kiedyś jeden ze znanych kaznodziejów John Macarthur „Nieszczęśliwy pastor, nieszczęśliwe przywództwo prowadzi do nieszczęśliwego zgromadzenia” Smutek i przygnębienie ludzi prowadzących Zbór będzie chcąc nie chcąc udzielać się całemu Zborowi, a jak mówi autor listu do Hebrajczyków w 13 rozdz. to wyszłoby nam na szkodę, gdyby nasi przywódcy służyli nam ze wzdychaniem i obciążeniem. 

To więc podsumowując 

1.      Po pierwsze, ceńmy przywódców ze względu na ich pracę, bo zwiastują nam Słowo Boże i podjęli się prowadzenia Zboru.

2.      Po drugie, ceńmy przywódców, bo Bóg dał im swój autorytet nad nami i sprawują swoją posługę w imieniu Jezusa. Słuchanie ich w granicach Słowa Bożego, to słuchanie samego Boga. Nie słuchanie zaś, to nieposłuszeństwo Chrystusowi.

3.      Po trzecie, ceńmy przywódców nie tylko z powodów pragmatycznych, bo tak trzeba, ale miłujmy ich gorąco, przez wspieranie ich pracy, zachętę, pomoc, modlitwę i błogosławieństwo.

4.      I po czwarte, ceńmy naszych przywódców przez zachowywanie pokoju między sobą. Niewiele rzeczy tak rozdziera serce braci prowadzących kościół jak skłócony Zbór.