28.10.2017

Znaki fałszywego nauczyciela część 2 Ew. Mateusza 23,5 – 12


Drodzy dzisiaj po raz drugi będziemy rozmawiali o fałszywych nauczycielach na podstawie 23 rozdz. Ew. Mateusza wiersze od 5-12. Przypominam że Jest to druga część kazania na ten temat.
Tak jak mówiliśmy wcześniej, fałszywi nauczyciele to zawsze palący problem w kościele i Biblia często przestrzega nas przed ich działalnością. Mogą pojawić się wśród nas całkiem naturalnie jak powiedział Paweł do starszyzny Efeskiej w Dziejach Ap. 20 rozdz. że nawet spomiędzy nich samych niektórzy zaczną mówić rzeczy przewrotne, by ludzi pociągnąć za sobą. Widzimy dużo tego dzisiaj w kościele, jest wiele fałszywych nauk nie mających potwierdzenia w słowie Bożym i wielu zwodzicieli domagających się czci i szacunku należnej Bogu. Powołują się na Boga, a tymczasem są wysłannikami diabła. I jednym z zadań kościoła jest przestrzegać wierzących przed fałszywą nauką i fałszywymi prorokami. Czynił tak Pan Jezus w wielu miejscach np. 7 rozdz. Ew. Mateusza mówiąc „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi (Mat 7,15). Mówił o tym w 16 rozdz. Mateusza, że „miejcie się na baczności i strzeżcie się kwasu faryzeuszów i saduceuszów”! (Mat 16,6). Pan przestrzegał przed nimi w 24 rozdz. Mateusza, gdy mówił „I powstanie wielu fałszywych proroków, i zwiodą wielu (24,11). I po kolei przestrzegali przed fałszywymi przewodnikami wszyscy autorzy nowotestamentowi, Paweł, Piotr, Jan, Łukasz, Marek, Juda i inni.
Skoro mamy tak wiele ostrzeżeń zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie, to jeszcze bardziej wyraźnie widzimy jak wielkim zagrożeniem dla kościoła są fałszywi pasterze. Sami nie wchodzą do żywota wiecznego i jeszcze prowadzą na potępienie tysiące i miliony dusz (Mat 23,13).
Dlatego też w stosunku do nich Pan Jezus wypowiadał się najostrzej i dla nich jest przeznaczony najsurowszy wyrok, najgłębsze ciemności.
Dzisiaj rozważmy sobie drugą cześć wypowiedzi Pana Jezusa w stosunku do faryzeuszy i uczonych w piśmie. W rzeczywistości większość z nich było zwodzicielami, którym zależało jedynie na nich samych. Powiedzieliśmy sobie ostatnio, że fałszywi nauczyciele nie posiadają Bożego autorytetu do przemawiania w imieniu Boga, bo autorytet ten wypływa z wierności Słowu Bożemu. Gdy nauczyciel przestaje być wierny, tym samym traci autorytet. A wciąż powołując się na niego, że jest wysłannikiem Boga, staje się złodziejem Bożego autorytetu. Mówiliśmy także, że fałszywi nauczyciele są hipokrytami, mówią ale nie czynią. Wzywają do poświęcenia i moralności, ale sami żyją bezbożnie ukrywając się ze swoimi grzechami. Trzecia zaś rzecz o której sobie powiedzieliśmy to, że fałszywi nauczyciele nie troszczą się o ludzi, nakładają na nich ciężkie brzemiona, wiele od nich wymagają, ale sami im nie pomagają.

Fałszywi nauczyciele działają na pokaz
Teraz Pan Jezus przechodzi do kolejnej rzeczy, która charakteryzuje fałszywych nauczycieli, to działanie na pokaz. Nie posiadają oni wewnętrznej prawdziwej duchowości. Nie potrafią czcić Boga w duchu, w swoim sercu, w swoim wnętrzu, ale wszystko co czynią, robią dla swojej cielesnej satysfakcji.
Zwróćmy uwagę na wiersz 5 naszego dzisiejszego tekstu
Mateusza 23:5  A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą, aby ich ludzie widzieli. Poszerzają bowiem swoje rzemyki modlitewne i wydłużają frędzle szat swoich.
Zobaczcie, fałszywi nauczyciele nie działają dla Boga, nie zadowalają się tym, że Bóg widzi ich uczynki, ale koniecznie dążą do tego, by ludzie ich widzieli, by ludzie ich podziwiali, by ludzie ich chwalili.
Przypomnijmy sobie jak Pan Jezus mówił o jałmużnie i modlitwie w 6 rodz. Ew. Mateusza, że nie mamy swojej pobożności wymościć przed ludźmi. Jeśli pomagamy innym, to mamy czynić to w pokorze i skrytości. Niech nie wie twoja lewica, co czyni twoja prawica (Mat 6,3). Podobnie było z modlitwą, że ci którzy posiadają fałszywą pobożność modlą się tak, by ich inni widzieli. A chrześcijanie mają wejść do komory swojej i modlić się w ukryciu, bo Bóg widzi w ukryciu.
Ale fałszywi nauczyciele nie potrafią tego zrobić, nie potrafią prowadzić duchowego wewnętrznego życia i zadowalać się tym, że Bóg widzi ich dobre postępowania nawet jak ludzie nie widzą. Oni nie potrafią tego zrobić, bo nie czerpią satysfakcji z podobania się Bogu. Człowiek wierzący mający z Bogiem prawdziwą duchową społeczność, on nie potrzebuje się afiszować ze swoją religijnością, bo jest w pełni zaspokojony, usatysfakcjonowany, tym że Bóg go widzi, że Bóg go kocha, że Bóg go akceptuje. Świat może mnie nienawidzić, może mnie odrzucać, ważne że Bóg mnie akceptuje. W tym znajduje satysfakcje każdy duchowo odrodzony człowiek. Fałszywi nauczyciele zaś nigdy nie narodzili się na nowo, nigdy nie otrzymali Ducha Św., nigdy nie poznali Boga i w swoim duchu nic o nim nie wiedzą. Więc mogą religijnie przemawiać, mogą być przywódcami w kościele, mogą prowadzić seminaria, być wielkimi mówcami na konferencjach i będą, to czynić tylko w tym celu, by ludzie ich podziwiali. Nawet więcej, fałszywi nauczyciele mają mocne ciśnienie na kwestie popularności, oni będą pchać się właśnie w te miejsca gdzie mogą zaistnieć i wszelkimi sposobami będą starali się podkreślać swoją pobożność. Tam gdzie nie mogą być błysku fleszy, tam nie będą się angażować, bo to jest zbyt pospolite i nie gwarantuje odpowiedniego prestiżu. Czynią tak, bo chcą zaspokoić swoje cielesne apetyty. Człowiek odrodzony przez Boga swojej akceptacji szuka u Boga, nieodrodzony zaś szuka jej w świecie i u ludzi. Wielu czuje się ważnych, kiedy ludzie ich podziwiają.  
To więc fałszywi nauczyciele jak powiedział Pan, wszystkie swoje uczynki spełniają, bo chcą. By ludzie ich widzieli. Tym też, pochwałą ludzką, mierzą sukces swojej służby.
To pokazywanie się przed ludźmi jest czynione na kilka sposobów:

1.      Poszerzają swoje rzemyki modlitewne
Te rzemyki modlitewne, czy w innych tłumaczeniach szkatułki to skórzane pudełka zawierające pergaminy, gdzie faryzeusze wkładali część Pisma Św. Wynikało to z nadinterpretacji Starego Testamentu, gdzie jest powiedziane że to słowo przywiążesz sobie jako znak na twojej ręce i pamiątka między twoimi oczami (wyj 13,9.16). Dla wielu było całkiem jasne, że przywiązanie słowa Bożego odnosiło się do tego, że to Słowo miało być w umyśle w sercu i postępowaniu. Ale faryzeusze i uczeni w piśmie chcąc podkreślić swoją pobożność  dosłownie traktowali fragmenty o przywiązaniu słowa Bożego i w specjalnej skórzanej kapsule mieli część fragmentów pisma przywiązując je do czoła oraz na swoje ramiona. Poszerzali rzemienie na których to było umocowane, bo chcieli by ludzie zobaczyli że to słowo jest dla nich ważne i myśleli, że przez sam fakt przywiązania Słowa Bożego do ręki lub czoła będą błogosławieni przez Boga. Rozumiecie, ta tak, jak ja bym myślał że wielkość Biblii jaką posiadam ma znaczenie przed Bogiem. Ale niektórzy tak myślą, wielkość Biblii, wielkość krzyżyka, różańca itp. Niektórzy specjalnie mają duże Biblie, by inni widzieli ich pobożność. To mogą być długie modlitwy, wyszukane słowa, specjalny sposób klękania i wiele innych. Jednak cel zawsze jest jeden, pokazać przez zewnętrzną formę, że jestem bardziej pobożny niż inni.


2.      W specjalny sposób wyróżniają swoje szaty.
Podobnie było w przypadku faryzeuszu i uczonych w piśmie z frędzlami. Bóg kazał Izraelitom by mieli przy swoich szatach fioletowe frędzle, które miały za zadanie przypominać im o Bożych przykazaniach
Ks. Liczb 15:38  Przemów do synów izraelskich i powiedz im, żeby oni i ich potomkowie porobili sobie frędzle na skrajach swoich szat, a przy frędzlach na skraju umieścili sznurki z fioletowej purpury.
39  Będziecie mieli te frędzle po to, abyście, gdy na nie spojrzycie, przypomnieli sobie wszystkie przykazania Pańskie, i abyście je pełnili, a nie dali się zwieść swoim sercom i swoim oczom, które was prowadzą do bałwochwalstwa,
Jednak faryzeusze i uczeni w piśmie robili frędzle nieco dłuższe niż inni by podkreślić, że są bardziej oddani Bogu niż inni. Standardowo frędzle miało około 3 cm, jednak faryzeusze robili 6 cm.
Więc podkreślali swoją pobożność przez swój ubiór, że ich relacja z Bogiem jest bliższa niż innych, że są bardziej wyjątkowi, bardziej święci, bardziej duchowi, dlatego mają prawo reprezentować Boga.
I fałszywi nauczyciele zawsze tak robią, przez zewnętrzną cielesną formę obnoszą się ze swoją pobożnością. Czynią tak przez specjalny ubiór, specjalne szaty, czapki, wisiorki, krzyżyki, modlitewniki, biblie, naklejki, napisy na szatach i wiele innych. Jednym z najbardziej jaskrawych tego przykładów jest Kościół Rzymski, czy Prawosławny gdzie duchowni niemalże prześcigają się w bardziej wymyślnej szacie, by podkreślić swoją rangę. Jeden z byłych księży powiedział mi kiedyś, że gdy nawrócił się do Chrystusa i wychodził odprawiać msze w swojej wyjątkowej wyszukanej szacie, to źle się z tym czuł, bo zrozumiał że przez to, skupia uwagę na sobie, zamiast na Chrystusie
Kaznodzieje ewangelii sukcesu np. podkreślają swoją pobożność i Boże błogosławieństwo przez wystawne życie, zasoby finansowe i dobry wygląd. Jeśli nie jeździsz odpowiednim samochodem, nie masz odpowiednio modnego garnituru, to znaczy że Bóg ci nie błogosławi.

Nie mają pokory
Druga zaś rzecz charakterystyczna dla fałszywych nauczycieli, to brak im pokory. Nie mają pokory, nie są uniżeni, ich serce jest przepełnione pychą i chcą być tytułowani i wywyższani. Spójrzcie kolejne wersety:
Mateusza 23:6  Lubią też pierwsze miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach,
7  I pozdrowienia na rynkach, i tytułowanie ich przez ludzi: Rabbi.
Faryzeusze lubili najbardziej zaszczytne miejsca w synagogach i na ucztach. Dlatego, że przez zajmowanie tych miejsc podkreślali swoją pozycje i to jak są ważni. Oczywiście chcieli otaczać się najważniejszymi ludźmi w mieście, być zapraszanymi na uczuty i imprezy z najbardziej znamienitymi osobistościami. Pokazując się z takimi ludźmi chcieli komunikować innym, że mają być szanowani, podziwiani i bardzo uznawani. To jest też niebezpieczeństwo dla kościoła, że chcąc legitymować swoją posługę, czy nadać jej odpowiednią rangę kościół może zabiegać o aprobatę ważnych ludzi świata.  
Często fałszywi nauczyciele mają parcie na najbardziej honorowe miejsca, chcą być zapraszani na najbardziej prestiżowe występy, czy konferencje. Chcą pokazywać się z ważnymi ludźmi i zawsze mają dla nich czas, ale nie mają nigdy czasu dla zwykłego Kowalskiego. Często są aroganccy, wskazujący bezpośrednio na siebie i chcą, by cała uwaga skupiała się na nich, zamiast na Chrystusie. Zamiast Bóg być w centrum, to oni są w centrum.
Zabiegają o to wszystko bo pragną być źródłem kierunku duchowego. Zobaczcie, tutaj chodzi o autorytet, kogo i czego mamy słuchać. Fałszywi nauczyciele powiedzą że ich, oni są źródłem wiedzy i objawienia. Jednak Bóg mówi, że mamy słuchać Chrystusa i Jego Słowa.

Odbierają chwałę Bogu
Inną cechą fałszywych nauczycieli jest to, że odbierają chwałę która jest należna wyłącznie Bogu.
W Ks. Izajsza czytamy
Izajasza 42:8  Ja, Pan, a takie jest moje imię, nie oddam mojej czci nikomu ani mojej chwały bałwanom.
Chcą by ich rozpoznawano, lubią pozdrowienia na rynkach i tytułowanie ich w szczególny sposób (w. 7). Pragną być podziwiani i wywyższani przez ludzi. Swoją pozycje chcą podkreślać, przez nadawanie sobie tytułów i szczególnej godności, tak jak postępuje się w świecie. Jakiś czas temu słyszałem, że są organizacje nadające komuś tytuł „apostoła” jeśli zapłacisz odpowiednią sumę pieniędzy.  
Ale przez tą postawę dają świadectwo, że w ogóle Boga nie znają. Oburzają się jeśli ludzie nie tytułują ich tak jak chcą, jak nie mówią do nich „proszę księdza”  „księże biskupie” „pastorze” „prezbiterze”, czy w jeszcze jakiś inny sposób. Ludziom prawdziwie odrodzonym, prawdziwe nawróconym i kochającym Pana Jezusa Chrystusa nie zależy na tym i nie powinni czuć się urażeni jeśli ktoś nie zwrócił się do nich tak jak powinien. Dla fałszywych nauczycieli może być problem jeśli zwrócisz się do nich po imieniu. Powiedzmy, że ktoś przedstawiłby mnie jakiejś osobie i powiedział „bracie Darku poznaj pastora Jarka”. A ten brat Darek powiedziałby do mnie „cześć Jarek, Darek Jestem”. No, a ja już wielce urażony, jak On tak śmiał zwracać się do mnie po imieniu, przecież ja jestem ważną osobą.
Zobaczcie, ludzie tego świata kochają te tytuły, gonią za nimi i chcę je zdobyć, by poczuć się kimś ważnym. Ale w kościele mamy pamiętać, że nasza wartość przed Bogiem nie zależy od tytułów i od tego jak inni nas postrzegają. To co wyniosłe jest u ludzi, obrzydliwością jest przed Bogiem (Łuk 16,15). Przed Bogiem natomiast liczy się cichy i pokorny duch, liczy się to, że sam siebie nie uważasz za wspaniałego i mądrego, wiesz że jesteś grzesznym człowiekiem potrzebującym Bożej łaski. 
Ale wielu nauczycieli w kościele pragnie chwały dla siebie, pragnie by ich wywyższano, by ich wynoszono na piedestał kosztem Pana Jezusa Chrystusa. I w ten sposób odbierają Bogu chwałę, a ludzie którzy ich chwalą i podziwiają stają się bałwochwalcami. Mam wielki szacunek do wszystkich wielkich postaci w historii Kościoła i do wszystkich obecnych oddanych Bożych sług. Ale musimy pamiętać, że ci wszyscy ludzie są wyłącznie ludźmi i nie należy się im żadna chwała, mamy ich szanować dla ich pracy, ale nie mamy ich wywyższać. Jeśli domagają się od nas przesadnej czci, czy przesadnego ślepego posłuszeństwa chcąc być naszymi Panami, to są fałszywymi nauczycielami.
Oczywiście musimy tutaj rozumieć, że kwestia tytułów o których mówi Pan Jezus odnosi się do duchowych relacji między chrześcijanami, a nie chodzi tutaj o stosunki zawodowe, czy kwestie nazewnictwa. Nie chodzi o to, że w szkole nie możemy mówić do nauczyciela „Panie profesorze”, czy do lekarza „panie doktorze” albo do naszego ziemskiego taty, „Ojcze”, czy pastora „pastorze”, a do księdza „proszę księdza”. Nawet sam ap. Paweł mówił o sobie, że dla tych których przyprowadził do Chrystusa jest duchowym, ojcem (1 Kor. 4,14). Chodzi o to, żeby tytułów nie używać  do wywyższania siebie, podkreślania naszego ja i odbierania Bogu chwały.

Postawa prawdziwego nauczyciela
Teraz zobaczmy jaka jest postawa prawdziwego Bożego sługi.
Mateusza 23, 8  Ale wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest - Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.
9  Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie.
10  Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest przewodnik wasz, Chrystus.
Pan Jezus mówi, że ci którzy naprawdę są Bożymi sługami nie zabiegają o tytuły. Nawet jeśli je mają, to nie chwalą się nimi. Nie pozwalają na to, by jakoś specjalnie ich wywyższano. Nie przypominają przy każdej okazji że są np. profesorami, doktorami, pastorami, biskupami, czy ważnymi osobistościami. Nie pozwalają nazywać się „rabbi” co oznaczało „dostojny nauczyciel”. Jak dzisiaj niekiedy do duchownych ludzie zwracają się „wasza świętobliwość”, czy „wielebny ojcze”, lub „Ojcze Święty”. Musimy być świadomi że takie tytuły i w takim kontekście nie należą się człowiekowi, a jedynie Bogu.
Jak czytamy, to Chrystus jest naszym przewodnikiem, to Chrystus jest naszym Panem, to Jemu i Bogu wszechmogącemu należy się chwała. My wszyscy w stosunku do siebie przed Bogiem jesteśmy równi, jesteśmy braćmi i siostrami. Wprawdzie możemy pełnić różne funkcje, ale to nie sprawa że ktoś z nas jest od kogoś większy, czy lepszy. To nie sprawa że ktoś z nas ma prawo panować nad drugim człowiekiem i decydować o Jego życiu. To Pan Jezus Chrystus umarł za nas wszystkich i każdego z wierzących nabył swoją własną krwią. Kościół Jezusa Chrystusa nie jest kościołem żadnego człowieka, kościołem Piotra, Papieża, czy jakiegoś ważnego pastora, biskupa czy grupy ludzi. Kościół jest kościołem jedynego Pana Kościoła Jezusa Chrystusa.
Pan Jezus też mówi, że prawdziwy nauczyciel nie pozwala się nazywać Ojcem, a tym bardziej Ojcem świętym, czy kimś w tym rodzaju. Mamy nikogo w ten sposób nie nazywać, bo jest to tytuł zarezerwowany dla Boga.
„Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie” (w.9).
Tylko Bóg jest Ojcem chrześcijan  w sensie nadania im duchowego życia i tylko Bóg może pośród nich być darzony autorytetem jaka należy się Bogu Ojcu. Żaden człowiek w społeczności chrześcijańskiej nie może domagać podobnej godności, by np. przed nim klękano, czy całowano go w rękę jak ma to miejsce w przypadku papieża. Taki rodzaj okazywania czci Jest bałwochwalstwem.
W Dziejach Ap. Znajdujemy sytuację, kiedy podobne godności chciano oddać Piotrowi, czemu on kategorycznie się sprzeciwił:
Dzieje Ap. 10:24  Następnego dnia przybył do Cezarei; Korneliusz zaś, zwoławszy swoich krewnych i najbliższych przyjaciół, oczekiwał ich.
25  A gdy Piotr miał wejść, Korneliusz wyszedł mu naprzeciw, padł do nóg jego i złożył mu pokłon.
26  Piotr zaś podniósł go, mówiąc: Wstań, i ja jestem tylko człowiekiem.
Czy widzimy to wyraźnie? Piotr mówi do Korneliusza, nie kłaniaj się mi, nie należy mi się taka godność, ja jestem też sługą Bożym, jestem człowiekiem.
W Izraelu niektórzy nauczyciele i faryzeusze, starsi, byli nazywani w ten sposób jakoby, to przez nich, czy dzięki nim przychodziło do ludzi duchowe życie. Mawiali, „że rodzice dają życie cielesne, a oni dają ludziom życie duchowe”.  
Ale nie, Bóg jest dawcą życia, On nas zrodził przez Słowo Prawdy i moc Ducha Św., a Pan Jezus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi co jest podkreślone w kolejnym wierszu:
Mateusza 23:10  Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest przewodnik wasz, Chrystus.
Tylko Chrystus jest naszym przewodnikiem do Ojca, tylko On jest Prawdą, tylko On wie wszystko. Żaden z nas, żaden nauczyciel Słowa Bożego nie ma na tyle wiedzy i nie jest na tyle mądry, by znał odpowiedzi na wszystkie pytania. Czasami jest niesmacznie jak niektórzy ludzie rozpływają się w zachwycie nad jakimiś przewodnikami duchowymi, lub z każdą najmniejszą sprawą udają się do nich. Całe nasze życie i kierownictwo naszego życia mamy poddać w ręce Chrystusa. I wierze że każdy prawdziwy nauczyciel Słowa Bożego, będzie kierował uwagę ludzi na Pana Jezusa. Każdy nauczyciel Słowa Bożego powinien powiedzieć, że nie jestem w stanie pomóc ci we wszystkim sprawach, nie jestem w stanie odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania, a tym bardziej nie jestem w stanie dać ci życia wiecznego i przebaczyć ci grzechów.  Ale mogę ci wskazać osobę, która może Cię poprowadzić i zbawić, tą osobą jest Pan Jezus Chrystus. On o sobie powiedział:  
Ew. Jana 14,6 wiersz powiedział, ja jestem droga, Prawda i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie
Jeśli Jezus jest drogą, to można nią iść, wskazuje kierunek, jeśli jest prawdą, to można w nią wierzyć i uchwycić się jej, jeśli jest życiem, to może je również dać i nam.

Chcesz być wielki stań się sługą
I ostatnia rzecz w naszym dzisiejszym rozważaniu, to wezwanie Pana Jezusa dla każdego nauczyciela i przywódcy w kościele.
Mateusza 23:11  Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym,
12  A kto się będzie wywyższał, będzie poniżony, a kto się będzie poniżał będzie wywyższony.
Widzicie? Odwrotnie niż w świecie. Świat by powiedział, chcesz być wielki pchaj się do przodu, rozpychaj się łokciami, nie oglądaj się na innych i za wszelką cenę realizuj własne cele. W świecie idea przywództwa realizowana jest przez władzę i silną rękę (Mat 20,26).
W Królestwie Bożym zaś, przywództwo realizowane jest przez służbę i poświęcenie dla innych. Pan Jezus mówi, że chcesz być wielkim w Królestwie Boga? Masz parcie na to, by być podziwianym i dojść do wielkich rzeczy w Boży sposób? Przedstawiam ci Bożą drogę do wielkości, poświęć się jako sługa dla innych. Nie buduj w sposób sztuczny i złudny swojego autorytetu przez tytuły, silną władzę i autorytatywne domaganie się dla siebie szacunku. Ale służ jako sługa, jako wzór dla innych, a Bóg w odpowiednim czasie cię wywyższy. Ambicje bycia wielkim, najlepszym w Królestwie Bożym nie są złe, ale muszą być odpowiednio ukierunkowane. Kiedyś pewien pastor powiedział mi, że gdy obejmował służbę kaznodziejską postanowił być najlepszym kaznodzieją jakim mógł być. Postanowienie to, jest dobre wtedy, kiedy chce być najlepszym kaznodzieją, by być najlepszym sługą Chrystusa. Ale byłoby złe, gdy ktoś chciał być najlepszym kaznodzieją, by inni ludzi zachwycali się nim i podziwiali go.
Posłuchajcie Jak pisał Ap. Piotr do przywódców.
1Piotra 5:2  Paście trzodę Bożą, która jest między wami, nie z przymusu, lecz ochotnie, po Bożemu, nie dla brzydkiego zysku, lecz z oddaniem,
5:3  Nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzór dla trzody.
Przywódcy mają być pokorni i mają być sługami jako wzór dla innych. Nie mają się wywyższać, ale skłaniać się ku niskości. Mają być czujni, by przez swoje ambicje nie odbierać chwały Bogu i nie działać na pokaz. Jeśli chcą być wielcy niech służą Bogu i ludziom, czyniąc tak mogą spodziewać się nagrody od Boga. Amen

20.10.2017

Wierność w ofiarności Malachiasza 3,8-11


Gdy czytamy Ks. Malachiasza to widzimy, że Bóg ma wiele zastrzeżeń do swojego ludu. Były to czasy kiedy część Izraela powróciła z niewoli babilońskiej, ale ich powrót nie przełożył się na posłuszeństwo Bogu. Wciąż zaniedbywali Boże przykazania, a cześć oddawana Bogu miała w większości charakter tylko obrzędowy, jednak ich serce było daleko od Boga. Bóg do nich miał pretensje o rozwody, porzucanie swoich żon, brak bojaźni przed Nim i brak szacunku do Jego słowa. Składali również nieczyste ofiary niegodne Boga. Zamiast Bogu przynieść to co najlepsze, to ofiarowali, to co kulawe, ślepe, zepsute i w ten sposób okazywali Bogu wzgardę.
Pośród tych wielu zarzutów do Bożego ludu, Bóg maił również pretensje, że Go oszukiwali i okradali. Oni pytali się w czym cię oszukujemy i okradamy, a Bóg mówił, że oszukiwali Go w dziesięcinach i daninach (Mal 3,8).
Dziesiąta część ich dochodów miała być przyniesiona do świątyni, by Boża służba mogła się rozwijać. Jednak wielu z nich, choć może byli religijni, nie byli wierni Bogu w ofiarności. Zamiast dawać całą dziesięcinę do domu Bożego, przynosili jej część albo w ogóle. To, tak naprawdę odzwierciedlało stan ich serca i prawdziwe zaufanie do Boga. Nie wierzyli i nie ufali Mu, że wszystko co mają ich zdrowie, praca, zasoby, zbiory zależało od Niego. Być może wyrażali to w swoich modlitwach, pieśniach i deklaracjach, ale nie pokazywali tego w życiu.
Zauważmy, że Bóg mówi do nich
Malachiasza 3:10  Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! - mówi Pan Zastępów - czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę.
11  I zabronię potem szarańczy pożerać wasze plony rolne, wasz winograd zaś w polu nie będzie bez owocu - mówi Pan Zastępów.
Nie dawali, bo obawiali się że jak dadzą, to sami nie będą mieli. A Bóg mówi, dlatego że nie dajecie i nie jesteście wierni w ofiarności, to nie macie! Wystawicie mnie na próbę, zaufajcie mi, a zobaczycie że wam pobłogosławię i sprawię, że wasze plony będą obfite i będziecie mieli z czego dawać.
Biblia zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie wzywa nas do ofiarności, do ofiarności solidnej i obfitej. Do ofiarności stałej, a nie od przypadku, że jak jestem w zborze to dam, a jak mnie nie ma, to nie dam.
Ta sama zasada, o której Bóg mówił w Ks. Malachiasza została nam przypomniana w liście Ap. Pawła do Koryntian
2 Koryntian 9:6  A powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie.
7  Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje.
8  A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę.
Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, kto daje Bogu resztki, nie powinien też liczyć na to, że Bóg będzie obficie mu błogosławił. Niekiedy możemy myśleć, że nie dając Bogu zaoszczędzimy jak myśleli Izraelici. A tymczasem nie tylko nie oszczędzali, ale tracili, bo Bóg pozwalał na to, że szarańcza pożarła ich plony, a owocu winnego nie było.
Możemy myśleć że nie dając zaoszczędzimy, ale jeśli Bóg odejmie swoje błogosławieństwo od naszego życia, to możemy nawet stracić to, co już posiadamy. Ktoś powiedział, „nie stać mnie żeby nie dać”.  Wierzę że dziesięcina jest Bożym sposobem zaopatrzenia dla swego kościoła. Dziesiąta część naszych dochodów należy do Boga. I jeśli każdy z nas jest w tym wierny, mamy wtedy zapas w Bożym domu, by wspierać Boże dzieło. Oczywiście dziesięcina nie jest jakimś Bożym bankiem do pomnażania pieniędzy, ale jest Bożą szkołą do uczenia nas dystansu do rzeczy materialnych i zaufania Bogu. Jeśli jesteśmy wierni w ofiarności, to mamy środki np. na organizowanie koncertu, traktaty, opłacenie rachunków, utrzymanie pastora, ewangelizacje, działalność misyjną, dofinansowanie wyjazdów, czy pobytu na jakiś wydarzeniach dla tych, którym tych środków brakuje, wspieranie ubogich i wiele innych.
Dziękuje Bogu, że Bóg pozwolił mi od początku zrozumieć tą ważną duchową zasadę i odkąd się nawróciłem starałem się być w tej służbie zawsze wierny.
Chciałbym wam przedstawić jedno ze świadectw dotyczących tej właśnie dziedziny naszego życia.
Wiele miesięcy temu jeden z barci, którego osobiście nigdy nie poznałem napisał do mnie, że chciałby wspierać finansowo nasz Zbór, co też regularnie czynił wpłacając na konto co miesiąc środki. Z czasem napisał mi swoje świadectwo na temat ofiarności, posłuchajcie:  
„Kiedyś podczas nabożeństwa pastor mówił o ofiarności, ja wtedy pracowałem jako młody elektryk zarabiając 1500zł. Pastor mówił, o Bożym błogosławieństwie i o byciu wiernym w małym i dużym. Ludzie często się wstrzymują z dawaniem ofiary/dziesięciny, bo twierdzą że sami mają mało. I ja też taki byłem. Zarabiałem swoje 1500zł, i uważałem że to, było mało by dawać. Myślałem o tym, że jakbym dał dziesięcinę, to zostanie mi jeszcze mniej. Wiele osób myśli, że jak będzie więcej zarabiać, to wtedy będzie dawać.  I to jest błędne myślenie. Pastor powiedział wtedy słowa które mnie uderzyły. Ale najpierw ujawniły moje nastawienie. Powiedział: "Jak chcesz dawać dziesięcinę z 10000 tys. zł, jeśli nie potrafisz z  1000zł ? Oburzyłem się w sobie, jak to! Człowieku o czym Ty mówisz?! Jakie 10000 tys. zł?! Kto tyle zarabia?! Ja nie, i pewnie nigdy nie będę tyle miał!. Jednak to słowo, które powiedział pastor pracowało we mnie. Doszedłem dzięki Bogu do wniosku, że muszę Mu zaufać. Zacząłem dawać systematycznie dziesiątą część moich dochodów i stałem się w tym wierny. Tak mijał czas, aż stało się to moim nawykiem. Dostawałem wypłatę i pierwszy przelew szedł na konto naszego zboru.
Potem pobraliśmy się z moją żoną. Wtedy zadzwonił do mnie kolega z Niemiec, że jego szef potrzebuje elektryków do pracy. A że, to praca na zachodzie Niemiec w bardzo dużej firmie, to i zarobki bardzo dobre. Pracy było coraz więcej, pieniędzy również. Moja żona zaszła w pierwszą ciążę a ja miałem wrażenie, że Bóg rozstąpił przed nami morze życia, i że teraz nic nie jest z Bogiem niemożliwe. Płacone mieliśmy od liczby godzin, a potem od ilości wykonanych instalacji, zarabialiśmy naprawdę nieźle.
Wypłaty na poziomie 3000 euro stały się normalne, a bywały miesiące, że mieliśmy po 4-5 tys. euro. Wtedy przypomniały mi się słowa pastora o ofierze z 10000 tys. zł i o tym jak myślałem, że nigdy nie będzie mi dane tyle zarabiać, a teraz miałem prawie dwa razy tyle... Oczy zalały mi się łzami. Ze wszystkich pieniędzy zawsze z żoną oddajemy dziesiątą część na ofiarę Bogu. Bo tak sobie postanowiliśmy, że to będzie dziesięcina. W Bogu nie ma ograniczeń, one są w nas. Od nas zależy, na ile pozwolimy Bogu nas uczyć, trenować i wychowywać”.
Takie, o to świadectwo przesłał mi Darek ze swego życia.
Ostatnio też słyszałem świadectwo, że jeden z braci w jednym z naszych kościołów podjął drugą pracę, drugi etat z którego wszystkie dochody przeznacza na budowę kaplicy dla tego zboru.
A jak jest z twoją ofiarnością? Czy dajesz na Bożą służbę obficie, czy dajesz skąpo? Czy dajesz ochotnie, czy dajesz z żalem?
Daj Bogu solidnie, nie dawaj Mu ze swoich resztek byś nie został przez niego posądzony o wzgardę i by Bóg nie postanowił, że sam sobie odbierze to, co do Niego należy. Amen.



19.10.2017

6. Jak wzrastać w społeczności z Bogiem - Posłuszeństwo Bogu


Ostatnim spotkaniem z cyklu jak wzrastać w społeczności z Bogiem jest temat posłuszeństwa. Wszystko cokolwiek dotychczas powiedzieliśmy o społeczności z Bogiem nie będzie miało żadnego znaczenia jeśli nie będzie w naszym życiu posłuszeństwa Bogu, Bożemu Słowu.
Pan Jezus podsumowując kazanie na górze podsumował je właśnie podobieństwem obrazującym temat posłuszeństwa.
Mateusza 7,21-29
1.      Jak myślisz co to znaczy mówić Panie, Panie, a nie robić tego co mówi Jezus (w 21)?
2.      Dlaczego Jezus powiedział do tych którzy uważają, że służą w Jego imieniu nigdy was nie znałem? Czego im brakowało?
Zauważmy że posłuszeństwo Bożemu Słowu jest kluczową sprawą. Czasami może nam się wydawać że pewne rzeczy z naszej perspektywy są mało istotne, bo są zbyt błahe i mało znaczące. Ale Bóg tak nie myśli. Bóg chce przede wszystkim wierności w małym (Łyk 19,17).
Człowiek jednak często chce czynić po swojemu, zmieniać Boże zasady i przykazania lub podjąć się tej części Bożego dzieła, która przynosić mu podziw i sławę.
3.      Kogo Jezus w tej historii nazwał głupim, a kogo mądrym?
4.      Co to znaczy według Jezusa budować swój dom na Pisaku? Czym jest piasek? Zachwyt nad nauką Jezusa, ale brak prawdziwego naśladowania i posłuszeństwa.
5.      Co to znaczy według Jezusa budować swój dom na skale?
6.      Jak myślisz kiedy się ostatecznie okaże, że ktoś budował na Pisku lub na skale?
Budowanie domu na piasku jest łatwiejsze, ale ostatecznie zupełnie bezwartościowe. Budowanie domu na skale jest znacznie trudniejsze i wymaga od nas więcej wysiłku, ale tylko wiara przez posłuszeństwo znajduje akceptacje u Boga. Gdy ktoś mówi że wierzy, ale nie okazuje Bogu posłuszeństwa, to tak naprawdę nie wierzy, ale oszukuje siebie samego (Jak 2,14-20).

Kwestie posłuszeństwa dobrze ukazuje postawa Noego. Noe otrzymał od Boga polecenie zbudowania wielkiej łodzi, arki, która miała ochronić go przed światowym potopem (Ks. Rodzaju 6,13-22) Zauważ że na wszystkich etapach przygotowań do potopu jest podkreślone posłuszeństwo Noego (Rodz. 6,22; 7,5). Noemu nic by nie dał zachwyt nad mądrością Boga, czy szczyceniem się tego, że Bóg objawił mu przyszłość jeśli, by się nie podjął budowy arki. Podobnie i dzisiaj, wiara w Chrystusa bez uczynków martwa jest, bez wartości przed Bogiem choćby nie wiem w jak wspaniałych słowach wyrażać się o niej.

1.      Bóg dał Noemu nakaz budowy arki i podał jej dokładne wymiary (w. 14-16). Jak myślisz dlaczego Bóg przekazał Noemu tak szczegółowe instrukcje odnośnie okrętu który miał zbudować? Czy to w ogóle miało jakieś znaczenie? Czy Noe mógł sam decydować o tym jak będzie wyglądał okręt, który miał uratować go i Jego rodzinę?

2.      Noe miał też wprowadzić do arki zwierzęta i tu również otrzymał szczegółowe instrukcje. Wyobraź sobie co by się stało, gdyby Nowe nie trzymał się ściśle Bożych wytycznych jakie zwierzęta wziąć do arki. Jakie to miałoby konsekwencje dla całego gatunku (19-20; Rodz 7,2-3)
3.      Trzecią rzecz którą Bóg kazał uczynić Noemu, to miał nagromadzić żywności dla siebie i dla zwierząt (w 21)
Pomyśl o tym chwilę, ile Noe musiał wysiłku włożyć by zbudować arkę? Jak wiele lat musiał nad nią pracować, by mogła posłużyć mu do ratunku. Jak wiele swoich zasobów intelektualnych, czasowych, fizycznych i finansowych musiał zaangażować by Arka powstała? A co, by było, gdyby Noe powiedział do Boga, że dziękuje mu za te wspaniałe informacje o budowie Arki i nie przykładał się do pracy lub postępował według swoich wytycznych?

Posłuszeństwo Bogu jest tak kluczowe, że wszelkie nasze ofiary Bogu tracą na znaczeniu bez elementu posłuszeństwa.
1Sm 15:22  Samuel odpowiedział: Czy takie ma Pan upodobanie w całopaleniach i w rzeźnych ofiarach, co w posłuszeństwie dla głosu Pana? Oto: Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani.
1Sm 15:23  Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom. Ponieważ wzgardziłeś rozkazem Pana, więc i On wzgardził tobą i nie będziesz królem.
Człowiek chciałby dać Bogu trochę religii, pośpiewać, poklaskać, po podnosić ręce itp. Bóg chce natomiast posłuszeństwa.
Co jest lepsze od dawania Bogu ofiar? Kiedy nasze ofiary mają znaczenie przed Bogiem?
Z czym jest porównane nieposłuszeństwo Bogu?
Jakie konsekwencje nieposłuszeństwa poniósł Król Saul?

Powiedz co Psalm 50,8-23 mówi o posłuszeństwie Bogu?

Zwróćmy uwagę co Pan Jezus mówił o posłuszeństwie podczas ostatniej wieczerzy z uczniami.

Ew Jana 14,23-24; 14,15
1.      Z czym bezpośrednio związana jest wiara w Jezusa i miłość do Niego (w. J,14, 23)?
2.      Czym jest nieprzestrzeganie Słów Pana Jezusa (J 14,24)

Przeczytaj Ew. Jana 15,8 – 14
1.      Kiedy Będzie uwielbiony Bóg przez nasze życie (wers 8)
2.      Kiedy możemy być pewni, że trwamy Jezusie Chrystusie i go kochamy (wers. 10)?
3.      W Jaki sposób Jezus pokazał nam, że trwał w miłości swojego Ojca (wers 10)?
4.      Kiedy możemy być pewni, że jesteśmy przyjaciółmi Jezusa (Wers 14)?
5.      Na czym polega prawdziwa miłość do Chrystusa? (J 14,15)

Zwróć uwagę na kilka poniższych wezwań Słowa Bożego do posłuszeństwa
1. Trzeźwość i wstrzemięźliwość (Rzymian 13,13, Efezjan 5,18)
2. wstrzymywanie od  kłamstwa (Mateusza 5,33 – 37 Kolosan 3,9 Efezjan 4,25)
3. Czytanie i rozważanie Słowa Bożego (Psalm 1,1-2 Joz 1,8)
4. Modlitwa (I Tym. 2,1)
5. Głoszenie Ewangelii (Mateusza 28,19-20)
6. Świadectwo (Mateusza. 5,13-16)
7. Codzienna praca (Efezjan. 4,28) (2 Tesaloniczan 3,10)
8. Przebaczanie (Efezjan 4,32)
9. Nie miłowanie Świata (1 Jana 2,15)
10. Wybór małżonka (2 Kor. 6,14)
11. Życie rodzinne (Efezjan. 6,1-4)
12. Uczciwość wobec pracodawcy (Efez. 6,5-8)
13. Posłuszeństwo władzom państwowym (Rzymian. 13,1-7)
14. Uległość wobec przewodników w kościele (Hebrajczyków. 13,17)





12.10.2017

5. Jak wzrastać w społeczności z Bogiem - Społeczność Kościoła


Drodzy, dzisiaj powiemy sobie o kolejnym niezbędnym elemencie w życiu każdego chrześcijanina, by mógł wzrastać w społeczności z Bogiem.
Tą kolejna niezbędną rzeczą do wzrostu chrześcijańskiego jest bycie w społeczności kościoła. Żaden chrześcijanin o ile jest chrześcijaninem nie może zdrowo funkcjonować bez społeczności z innymi wierzącymi w Chrystusa. W rzeczywistości już przez sam fakt nowego narodzenia jesteśmy ponadnaturalnie pouczeni przez Ducha Św. że potrzebujemy innych wierzących by wzrastać i razem z nimi uwielbiać Boga.  (1 Jana 3,14-1).
Miłość do innych wierzących jest świadectwem nowego narodzenia z Ducha Św. Musimy powiedzieć, że miłość o której pisze Jan, to nie jakieś ciepłe uczucie w sercu, ale aktywna służba na rzecz drugiej osoby, a taka jest możliwa tylko będąc w społeczności. Łatwo jest powiedzieć że kochamy jeśli jesteśmy w swoim domu i z nikim się nie mamy relacji. Ale taka postawa jest przeciwieństwem miłości. Miłość to właśnie pragnienie bycia z tymi, których kocham.
Coraz częściej można spotkać chrześcijan, którzy twierdzą że społeczność kościoła nie jest im potrzebna i równie dobrze mogą być wierzącymi bez kościoła. Traktują oni kościół jako swoisty duchowy hipermarket z którego chcą wziąć tylko to, co im odpowiada. Uważają że będą do niego chodzić jeśli kościół spełni ich oczekiwania lub ma dla nich atrakcyjną ofertę, którą łaskawie mogą zaakceptować.
Taki fałszywy obraz chrześcijaństwa wypływa ze świata, który bardzo mocno w naszej epoce podkreśla naszą indywidualność i konieczność zaspokojenia naszych potrzeb, często egoistycznych.

 Jak myślisz dlaczego niektórzy chrześcijanie uważają, że kościół nie jest im potrzebny?
Powody takich przekonań mogą mieć różne fundamenty:
1.      Jednym z powodów jest brak odpowiedniego nauczania w kościele i znajomości Biblii.
2.       Innym powodem jest przekonanie że najważniejsze jest moja satysfakcja, zadowolenie i komfort. To więc jeśli kościół nie daje mi tego, to rezygnuje z niego.
3.      Indywidualistyczne podejście do chrześcijaństwa, że chrześcijaństwo istnieje dla mnie, mojej wygody, a Bóg powołał mnie ze względu na moje dobro, a nie przede wszystkim dla swojej chwały. Tak więc źródłem takiego poglądu jest nakierowanie ku człowiekowi, a nie Bogu.
4.      Niechęć do ludzi i dzielenia się z nimi swoim życiem.
5.      Lenistwo
6.      Egoizm
7.      Światowość, zamiast spędzać czas w społeczności z kościołem ktoś woli np. oglądać telewizje, kino, czy inna rozrywkę. 
8.      Twierdzenie że kościół wymyślili ludzie, by kogoś zniewolić
9.      Inne...
Zwróć uwagę jak wyglądało życie pierwszego kościoła Dzieje Ap. 2,42; 1,14;2,1
Jakie były cztery filary na których kościół się opierał?

Greckie słowo, tłumaczone jako „kościół”, to „ekklesia” (ek = na zewnątrz, kaleo = wołać). Znaczenie tego słowa to „wywołani”. Kościół to ludzie wywołani przez Boga ze świata, by czcić Boga i uwielbiać Go
Słowo „ekklesia” występuje w Nowym Testamencie 114 razy. Zazwyczaj tłumaczone jest jako „kościół” lub „zbór”, niekiedy oznacza „zgromadzenie” lub „spotkanie”.
Kto założył kościół i do kogo kościół należy?

Niektórzy twierdzą, że kościół wymyślili chrześcijanie lub duchowni. Ale pomysłodawcą i założycielem kościoła jest Pan Jezus Chrystus. Częścią Jego misji było założyć Kościół. Nową wspólnotę ludzi wierzących w Niego, którzy będą uwielbiać Boga w duchu i w prawdzie (Mateusza 16,18).

Do czego ap. Paweł porównuje Kościół w wierszach i co to dla nas oznacza?
1 Kor 12,12; 1 Kor 10,17; Rzymian 12,4-5
Ap. Paweł przyrównuje kościół do ciała i tak jak w ciele potrzebne są wszystkie członki, tak i w kościele potrzebni są wszyscy, których Bóg powołuje. Wszyscy członkowie kościoła są odpowiedzialni przed Bogiem za swój wzrost duchowy i za wzrost duchowy wspólnoty. Rezygnacja i niechęć z życia kościoła jest zaniedbywaniem swoich obowiązków wobec kościoła Chrystusa. Skoro Chrystus mnie do kościoła powołał, to pragnie również bym wspierał kościół przez swoją służbę, modlitwę , obecność i ofiarność.

Zobacz co mówi list do Efezjan o wzroście chrześcijańskim Ef 4,15-16
1.      Mamy wzrastać w Chrystusa pod każdym względem
2.      Wzrost w Chrystusa przekłada się na nasze zaangażowanie w kościele.
3.      Chrystus pragnie by każdy członek ciała wspierał Bożą budowle którą jest kościół i to Bóg będzie błogosławił.


Kościół jako Dom Boży.
Apostoł Paweł powiedział, że Bóg nie mieszka w świątyniach ręką ludzką zbudowanych Dz.17,24. Mieszka za to w kościele pośród swojego ludu, Kościół ten Bóg sam zbudował z nawróconych i odrodzonych ludzi dlatego kościół jest nazwany Domem Bożym 1 Tym 3,15; Efez 2,19-22.
Tak więc kościół Boży, to miejsce przebywania Boga w szczególny sposób. Jeśli ktoś nie chce mieć społeczności z kościołem niech nie liczy na to, że będzie miał społeczność z Bogiem.

Kościół to miejsce zachęty wsparcia i napomnienia
(Hebr. 10,24-25)
Kościół jest miejscem, gdzie jesteśmy zachęcani i wspieramy się nawzajem w naszej duchowej pielgrzymce do niebiańskiej ojczyzny. Rezygnacja ze spotkań kościoła skutkuje zniechęceniem, rozmyciem chrześcijańskiej wizji, apatią duchową, zobojętnieniem na sprawy duchowe, zaniedbywaniem chrześcijańskiej miłości, lenistwem duchowym i wieloma innymi chorobami duchowymi w życiu chrześcijanina.

Kościół jest miejscem gdzie mogę otrzymać pomoc w chrześcijańskich doświadczeniach i pokusach. Jeśli brakuje kościoła, to brakuje takiego wsparcia, a to skutkuje upadkiem w grzech lub nawet poddaniem się w naszej chrześcijańskiej nadziei. (Gal 6,1-2)

Kościół jest miejscem gdzie mogę prosić o modlitwę i gdzie bracia oraz siostry modlą się za mnie, co jest moim zabezpieczeniem
Jak 5,16; Łuk 22,32

Kościół jest miejscem, gdzie mogę wzrastać w chrześcijańskiej miłości i służyć innym. Bez kościoła jak powiedziałem wcześniej miłość jest niemożliwa. Jana 13,34-35

Zauważ również że większość listów Nowego Testamentu jest napisana do Kościołów. Listy w Ks. Objawienia są listami do Zborów.
Jak myślisz co to nam pokazuje?

Słowo Boże wzywa nas do uwielbiania Boga w zgromadzeniu Psalm 111,1; Psalm 149,1 


4.10.2017

Owoce ciała i owoce Ducha Gala 5,19-25



Apostoł Paweł teraz pokazuje Galacjanmom, że życie pod zakonem i w legalizmie nie przynosi pożądanego rezultatu i nie uwalnia ludzi z grzechu, ale wprost przeciwnie, rodzi kolejne grzechy. Jeśli Galacjanie chcą zawrócić do zakonu  to bardzo szybko przekonają się, że zamiast owoców Ducha Św. pojawią się lub już są owoce ciała. Jest tak dlatego, że zakazy, nakazy i przykazania nie mogą uwolnić człowieka spod mocy grzechu, może to jedynie uczynić łaska w Chrystusie

Też lista grzechów ciała umieszczona przez Pawła nie wyczerpuje listy wszystkich uczynków ciała Paweł inne grzechy wymienia w innych miejscach np. (Rzym 1,24 – 32; 1 Kor 6,9-10)

5,19 - 21
Paweł mówi, ze uczynki ciała są jawne. Tam gdzie jest fałszywa doktryna nie ma również prawdziwej świętości. W miejscu gdzie ludzie odchodzą od ewangelii, a pojawia się legalizm i fałszywe nauczanie to zaraz zobaczymy mnóstwo uczynków ciała zamiast pobożnego świętego życia.
Wystarczy przyjrzeć się różnym denominacją religijnym, kościołom które odeszły od zdrowej biblijnej doktryny i porzuciły zasadę zbawienia z łaski przez wiarę, czy zasadę tylko pismo, a zobaczymy że życie członków tych kościołów nie różni się z byt wiele od życia ludzi w świecie. Oczywiście to nie znaczy, że w zdrowych kościołach nie występują grzechy, które wymienia ap. Paweł. Jeśli takowe się pojawiają kościół ma wzywać do upamiętania swoich członków, a jeśli nie chcą się upamiętać kościół jest zobowiązany takie osoby wykluczyć.

Paweł dzieli tutaj uczynki ciała na różne kategorie:

1.      Pierwszą kategorią uczynków ciała są grzechy nieczystości w sferze seksualnej.
·        Wszeteczeństwo – Paweł używa tu słowa Porneia odnosi się ono do wszystkich stosunków seksualnych poza sferą małżeństwa, cudzołóstwo, życie na kocią łapę, homoseksualizm, zoofilia, kazirodztwo, pedofila, prostytucja, gwałty natury seksualnej, i inne.
·        Nieczystość – Słowo to odnosi tutaj Paweł do wszelkiej nieczystości seksualnej, oglądania pornografii, masturbacji, wyuzdanych seksualnych żartów itp.
·        Rozpusta, oznacza tutaj że rozpasanie w sferze seksualnej, że nigdy tym którzy żyją w takich grzechach nie dość grzechu. Zawsze chcą wymyślać nowe sposoby zaspokajania swoich pragnień seksualnych.
2.      Kolejną grupą grzechów które wynikają z baraku życia w łasce Bożej są grzechy natury religijnej
·        Bałwochwalstwo – oznacza oddawanie czci czemuś co nie jest Bogiem, co zastępuje nam Boga. Mogą to być przedmioty które obdarzamy boskim kultem np. obrazy, posągi, jakieś „święte przedmioty”. Ale mogą to być pieniądze, inni ludzie, zmarli, dosłownie wszystko co darzymy boską czcią w naszym życiu, wszystko co jest ważniejsze dla nas od Boga. Zauważ też że bałwochwalstwo jest wyrazem upadłej cielesnej natury ludzkiej, która stawia często na miejscu Boga coś co Bogiem nie jest i ma w życiu człowieka większą od Boga wartość.
·        Wróżbiarstwo jest to greckie słowo od którego pochodzi farmacja i kiedyś odnosiło się ogólnie do stosowania leków, później zaczęło też oznaczać środki odurzające i wszelkiego rodzaju narkotyki przez które poganie wchodzili w kontakt z bóstwem. Oznacza też sztuki magiczne, okultyzm, chodzenie do wróżki, czy wróżenie, czary, magie i przesądy.
3.      Trzeci rodzaj grzechów które wymienia Paweł to grzechy z dziedziny życia społecznego, grzechy przeciw bliźniemu.
·        Wrogość, nieprzyjaźń, chodzi i niechęć do drugiej osoby, nie załatwiony konflikt, nienawiść, zazdrość, zawiść itp.
·        Spór, chodzi o kłótnie sprzeczki, chęć kłócenia się i spierania.
·        Zazdrość, uczycie które powoduje że rodzi się niechęć do drugiej osoby z powodu jej stanu posiadania lub innych rzeczy, które należą do niej a ich pragniemy. Prowadzi także do niezdrowej rywalizacji oraz niechęci do tych, którzy osiągnęli sukces w naszym rozumieniu.
·        Gniew unoszenie się złością, wybuchowość, często jest połączone z agresją wobec innych. Może to być agresja słowna, lub fizyczna. Często pod wpływem gniewu działamy nieprzemyślanie i później żałujemy.
·        Knowania, to podstępne działania dla osiągnięcia osobistej korzyści, jakiś podstęp, nieszczere działanie wobec drugiej osoby np. bycie miłym by coś od niej uzyskać.
·        Waśnie, to szerzenie podziałów i rozłamów.
·        Odszczepieństwo to greckie słowo które oznacza herezje, fałszywe nauki.
·        Morderstwo, bezprawne pozbawianie życia innych, też nienawiść.
·        Pijaństwo, chodzi tu o alkohol i inne formy odurzania się.
·        Obżarstwo i hulańczy tryb życia, dogadzanie sobie, wygodnictwo.
Tam gdzie nie ma Ducha Św. gdzie nie ma prawdziwego odrodzenia Duchowego znajdziemy to wszystko na pęczki i jeszcze więcej. W życiu prawdziwe wierzących też takie grzechy mogą się zdarzyć, ale wierzący dążą do upamiętania, do wyznania do porzucenia grzechu. Nieodrodzeni zaś trwają w nich.

Teraz ap. Paweł przestrzega, że ci którzy nieprzerwanie trwają w takich grzech i nie chcą się upamiętać, nie są zbawieni i nie są sługami Chrystusa (1 Jana 3,4-10; Mat 7,15-20).

5,22-23
O jakich owocach mówi apostoł Paweł?
Paweł mówi o owocach Ducha Św. te wszystkie dobre rzeczy które wymienia Paweł nie są wynikiem pracy człowieka, ale to Duch Św. tak przemienia charakter i sposób myślenia że owoce Ducha pojawiają się. Z jednej strony są uczynki ciała, produkt ludzki, a z drugiej owoce Ducha produkt Boży. Ludzka religa produkuje ludzkie uczynki, Boża religia rodzi Boże owoce.

·        Miłość – Paweł mówi o miłości agape, bezinteresownej miłości jaka panuje w Zborze tam gdzie ludzie są odrodzeni przez Ducha Św. Miłość taka jest również rozlana w sercu każdego Bożego dziecka. Nie chodzi tutaj o jakieś emocjonalne uczucie, fizyczną miłość, czy rodzinne relacje, ale miłość z wyboru charakteryzującą się w czynach poświęcenia.  1 Kor 13 rozdz.
·        Radość – w życiu każdego dziecka Bożego jest radość wynikająca ze zbawienia i niezmienności Bożych obietnic. Jest to rodzaj wewnętrznego radosnego uczucia pomimo różnych niesprzyjających okoliczności (1 P 1,8; Fil 4,4). Tak więc radość jest darem od Boga, nie możemy jej wyprodukować. Możemy się z niej cieszyć i za nią dziękować.
·        Pokój – Wierzący w Boga ma ponadnaturalny pokój od Ducha Św niezależny od okoliczności J 14,27. Jest to pokój który daje Bóg. Wynika on z pojednania z Bogiem, pewności zbawienia i ponadnaturalnego działania Boga w życiu wierzącego który rozlewa swój pokój w Jego sercu dając wierzącemu przez to pewność Bożej opieki w każdej sytuacji.
·        Cierpliwość – chodzi o taką cierpliwość która sprawia, że wierzący może przetrwać największe trudności, przeszkody ze strony ludzi, czy prześladowania Efez 4,2.
·        Uprzejmość – czuła troska o innych, objawia się w tym, że traktujemy ludzi z wyrozumiałością i łagodnością, tak jak traktował ich Pan Jezus. Wierzący pod wpływem Ducha nie chce traktować braci lub siostry lub innych ludzi lekceważąco, źle, opryskliwie.
·        Dobroć – to bycie dobrym dla innych, okazywanie im pomocy (Gal 6,2)
·        Wierność – chodzi o lojalność i wiarygodność. Duch Św. sprawia że można na tobie polegać, że jesteś stały w służbie Bogu i wierzącym (Fil 2,8; Obj 2,10).
·        Łagodność – chodzi o pokorę i łagodne zachowanie wobec obelg, oskarżeń, niechęć do mszczenia się, być łagodnym wobec innych, być łaskawym.
·        Wstrzemięźliwość – to umiejętność powstrzymania naszych zachcianek, pasji, chęci, czy pożądliwości które nas pociągają i nęcą. Słowo to odnosi się do samodyscypliny, powstrzymujemy się przed tym, co mogłoby zaszkodzić naszemu rozwojowi duchowemu, lub kogoś zranić albo zgorszyć.

Przeciwko takim, którzy żyją mocą Ducha Św. nie ma prawa, bo oni czynią to, co prawo nakazuje. Nawet więcej nie tylko czynią to, co Bogu się podoba, ale kochają to, co jest dobre miłe i pożyteczne w wyniku przemiany serca jakiej doświadczyli.
Tak więc Paweł wzywa Galacjan by żyli pod łaską Bożą, bo życie pod łaską przynosi Ducha Św. to z kolei uwalnia od przekleństwa prawa i prowadzi do życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. Jeśli jednak zawrócą do prawa jako środka usprawiedliwienia, to nie ustrzegą się przed produktami ciała, bo prawo nie przynosi wolności i Ducha Św. W ten sposób to, do czego chcą zawrócić zwróci się przeciwko nim, miało ich zbawić, a tymczasem ich potępi.

 5,24
W wyniku czego następuje ukrzyżowanie naszej cielesnej natury?
Cielesna natura zostaje ukrzyżowana w człowieku w wyniku poddania się Chrystusowi. Chrześcijanin ciągle musi odwracać się od siebie samego, od tego czego pragnie jego cielesna natura i przyjmować na siebie to, czego pragnie Chrystus, podporządkować się słowu Bożemu. W chwili gdy chrześcijanin postanawia że Pan Jezus będzie Jego Panem musi odrzucić również pragnienia i chęci zaspokajania żądzy cielesnej, rokosze grzechu, życie dla świata, dla świeckich przyjemności i przyjąć na siebie Krzyż na wzór Chrystusa (Mat 16,24).
Chrześcijanin musi bezlitośnie tępić starą naturę, zwalczać ją z całą mocą przez posłuszeństwo Chrystusowi.


Z czym związane jest ukrzyżowanie?
Tępienie starej natury będzie bolesne, bo krzyż to nic miłego jest ciężki i bolesny. Podobnie w życiu chrześcijańskim. Rozkosz grzechu jawi się wspaniale i pociąga nas, jednak jest zwodnicza i zabójcza, przynosi śmierć a nie prawdziwe życie. To więc zapieranie się siebie wymaga od nas wysiłku, niekiedy ciężkiej walki duchowej, ale Krzyż Chrystusa przychodzi nam z pomocą, tam możemy zostawić to co stare i wziąć to co nowe.

Ukrzyżowanie to śmierć długotrwała, wciąż mamy krzyżować z całą mocą nasza cielesną naturę i starać się jak najmocniej żyć na sposób Boży.
Paweł też stosuje tutaj czas przeszły, że chrześcijanin już ukrzyżował swoją cielesna naturę i tak powinien myśleć o sobie i każdego dnia takie myślenie w sobie utwierdzać, że to, co stare zostało na krzyżu, zostało tam przybite razem z Panem Jezusem, a narodziło się to, co nowe i teraz należy cały czas biec ku nowości w Duchu Św.

5,25
Walka w życiu chrześcijanina między tym co cielesne i duchowe będzie toczyć się do momentu śmierci, ale dzięki Duchowi Św. możemy zwyciężać każdego dnia.
 Prawdziwy chrześcijanin poddaje się Duchowi Św. zaleceniom Słowa Bożego, dąży do przestrzegania tego co mówi Bóg w swoim słowie. A jest to możliwe, bo został odrodzony przez Ducha właśnie i w tym Duchu chodzi (kol 3,1-2 Rzym 8,5-6; Filip 4,8).




Łączna liczba wyświetleń