Duma i pycha prowadzi do upadku Ks Daniela 4,1 – 33

Dzisiaj zobaczymy jak upadł przez dumę i pychę jeden z najbardziej potężnych królów starożytnego świata. Pycha duma to pierwszy grzech, który narodził się w sercu szatana i na gruncie którego wyrósł bunt. Bycie pysznym, to przekroczenie pierwszego najważniejszego przykazania, że nie będziesz miał innych Bogów obok jedynego Boga. Bóg stwórca ma być w życiu człowieka najważniejszy na pierwszym miejscu. Pycha i duma natomiast prowadzi do stawiania na pierwszym miejscu samego siebie.

To właśnie w wyniku pychy i dumy ludzie nie chcą upamiętać się ze swoich grzechów i przyjść po zbawienie do Jezusa Chrystusa. Uważają często, że ich wiara, poglądy i postępowanie są tak samo dobre jak nie lepsze w stosunku do których nawołuje Bóg w swoim Słowie.

Chciałbym byśmy wzięli sobie do serca, że Król Nebukadnesar jest dla wszystkich przykładem i ostrzeżeniem do czego prowadzi pycha. Jest przykładem i ostrzeżeniem dla ziemskich królów, cesarzy, prezydentów i wszelkiej maści przywódców, którzy budują swoje wielkie imperia, wynoszą się ponad wszystkich i myślą, że ich panowanie nigdy się nie skończy. Jest również ostrzeżeniem dla nas, że pycha zawsze prowadzi w ostateczności do upadku i sądu Bożego jak mówi Salomon „pycha chodzi przed upadkiem, a wyniosłość ducha przed ruiną” (Przyp 16,18).

Przeczytanie Ks. Daniela 4,1 – 34

Rozdz. trzeci skończył się dekretem Króla, że wszyscy mają szanować Boga Daniela. Po tym dekrecie mija wiele lat, prawdopodobnie około trzydziestu.

Nebukadnesar kolejny raz doświadcza tego, że Bóg do niego przemawia. Tym razem Bóg ma dla króla zapowiedź sądu. Wcześniej otrzymał wiele łaski od Boga przez interpretacje pierwszego snu o wielkim posągu z głową ze złota, a później widział niezwykły cud ocalenia z pieca towarzyszy Daniela.

Jednak te niezwykłe doświadczenia nie doprowadziły króla do pokory. Choć sam wydał dekret by szanować Boga Daniela, to Jego serce nie zmieniło się i pozostał pysznym człowiekiem. Zamiast wyciągnąć wnioski z poprzednich doświadczeń i uznać w Bogu Pana nieba i ziemi, to najwyraźniej wciąż uważał siebie samego za najwspanialszego władcę.

Bóg czekał cierpliwie przez długi czas na zmianę w życiu Nebukadnesara, ale nic takiego nie następowało. W końcu przyszedł Boży sąd i Bóg przez sen oznajmił królowi, co zamierza uczynić.

Bóg chciał nauczyć króla, że to, nie on panuje nad całą ziemią, ale Bóg wszechmogący jest władcą całej ziemi i wszystkich stworzeń (Dan 4,14 Ps 24,1).

Zauważmy, że Bóg jest bardzo cierpliwy i pomimo pychy oraz dumy Nebukadnesara pozwalał bardzo długo, że królestwo babilońskie rozrastało się, aż w końcu przyszedł sąd.

Podobnie Bóg postępuje wobec każdego człowieka. Daje często wiele czasu na upamiętanie, na ukorzenie się, na odrzucenie pychy, dumy, buntu lub grzechu.

Nawet jeśli żyjemy bezbożnie, to przez długi czas może nic złego się nie dziać w naszym życiu, a wręcz przeciwnie, wszystko układa się w najlepsze jak w królestwie Nebukadnesara  Dan 4,1. Jego Królestwo kwitło i miał spokój ze wszystkich stron. Ale to, co było Bożym błogosławieństwem okazało się dla króla przekleństwem, bo uśpiło jego czujność i nie mobilizowało go do zmiany postępowania.

Jednak pomimo dobrego powodzenia człowiek bezbożny nie może się czuć bezpiecznie. Jeśli nie mamy pokoju z Bogiem, jeśli Bóg nie jest po naszej stronie okolicznościowe bezpieczeństwo nie da nam prawdziwego pokoju. Dopiero wtedy, kiedy poddaliśmy Bogu nasze życie i Bóg czuwa nad nami możemy cieszyć się pełnym bezpieczeństwem ufając, że On nas prowadzi w dobrym kierunku.

Król ma znowu sen, który go niepokoi i kolejny raz nikt nie jest w stanie wyjaśnić tego snu poza Danielem (w 4-4).

Wydaje mi się, że to ważna rzecz, iż tylko Daniel mógł wyjaśnić poprzedni sen i obecny. To pokazuje nam, że świat nie ma żadnych odpowiedzi w sprawie Bożej woli i Bożych zamysłów. Świat nie ma żadnych odpowiedzi na pytania dotyczące wieczności, ratunku duszy, poznania Boga i pojednania z Nim 1 Kor 2,14. Człowiek naturalny w ogóle nie rozumie duchowych spraw i nie może ich zgłębić. Tylko Daniel znał właściwą odpowiedź i miał właściwą ocenę sytuacji ponieważ miał duchowe rozeznanie, bo chodził z Bogiem.

Nebukadnesar przedstawia swój sen Danielowi, a Daniel jest zaniepokojony (w. 16). Czy Daniel jest zaniepokojony tym, że nie wie, co oznacza sen?

Nie, wprost przeciwnie, on jest zaniepokojony, bo wie, że sen dotyczy przyszłości króla, która nie jest dla niego dobra. Daniel może mieć obawy powiedzieć Nebukadnesarowi, że zostanie mu odebrany rozum i będzie przez 7 lat żył jak zwierzę. Po takich wiadomościach król mógłby się wściec. Być może Danielowi po ludzki było go szkoda króla, że tak przykra czego go przyszłość, jednak mówi mu wszystko.

Tu jest kolejna lekcja dla nas, że Daniel nie ukrywał prawdy dla własnego bezpieczeństwa lub dlatego, że nie chciał królowi sprawiać przykrości. My też jako chrześcijanie mamy ważne przesłanie do przekazania światu, Bożą ewangelię, którą Bóg chce, by była głoszona wszelkiemu stworzeniu. Nie możemy unikać jej głoszenia z powodu osobistego bezpieczeństwa lub dlatego, że komuś wezwanie do upamiętania będzie sprawiać smutek.   

Następnie Daniel objawił królowi jaka jest Boża wola i dał mu radę (w. 24), by się upamiętał i nawrócił do Boga, a być może Bóg odwróci od niego swój sąd.  Daniel powiedział królowi, co mówił wcześniej prorok Izajasz 55,7,

Podobnie jak Daniel, tak i my powinniśmy wzywać do nawrócenia naszych bliskich znajomych i sąsiadów, gdy zdarzają się ku temu okazje. Powinniśmy wskazywać im, że ich grzech ściągnie na nich Boży sąd jeśli się nie upamiętają. Upamiętanie zaś i nawrócenie do Jezusa powstrzyma Boży gniew i człowiek przejdzie ze śmierci do żywota. Ale nigdy nie powinniśmy robić tego w gniewie , złości, czy z jakąś dozą niechęci do nich, ale zawsze z miłością jak czynił to Daniel. Widać w tej radzie Daniela wielką troskę o dobro króla.

Czy Król posłuchał Rady Daniela w. 26-27?

Król nie posłuchał, nadal wzbijał się w pychę i dumę odbierając w ten sposób chwałę Bogu. Tak jest w wielu przypadkach, często ludzie nie słuchają ewangelii, kaznodziejów, tych którzy im dobrze radzą postępując nadal po swojemu i myślą że będzie dobrze, a Bóg będzie bezczynnie przyglądał się ich grzechowi. Daje Bóg pewien czas na pokutę, ale jeśli nie ma pokuty, to w końcu przychodzi sąd Hioba 33,14; 2 Kronik 36,15-16.

Po roku sen Daniela wypełnił się na króla Nebukadnesara przyszedł sąd i został odjęty mu rozum w wyniku czego zaczął zachowywać się jak zwierzę. Z powodu obłąkania został wypędzony z pałacu i zamieszkał ze zwierzętami żywiąc się trawą. Być może sam go opuścił zachowując się jak obłąkany. Co ciekawe takie przypadki kliniczne są znane, że ludzie w obłąkaniu myśleli że są bydłem i jedli trawę, nazywa się to obłędem zooantropi.

Tak więc widzimy, że pycha prowadzi do upadku i sądu Bożego. Biblia wielokrotnie przestrzega nas przed taką postawą. Wiele osób ściągnęło na siebie sąd przez dumę i pychę.

Słowo Boże uczy, że Bóg w szczególny sposób nienawidzi pychy Jak 4,6; Przyp Sal 21,4; Przyp Sal 8,13; Przyp Sal 16,5.18; Przyp Sal 29,23; Przyp Sal 11,2; Hioba 22,29; Mateusza 23,11-12; Rzym 1; Izaj 14,13; 5,21

W 12 rozdz. 20-23 Dziejów Ap. mamy przykład Heroda jak Bóg z nim postąpił z powodu Jego pychy.

Pycha – pojęcie i postawa człowieka, charakteryzująca się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także wyniosłością. Człowiek pyszny ma nadmiernie wysoką samoocenę oraz mniemanie o sobie. Gdy jest wyniosły, towarzyszy mu zazwyczaj agresja.

W wielu przypadkach pycha oraz wyniosłość są spowodowane wysokimi osiągnięciami we własnym życiu lub niepowodzeniami w czyimś życiu.

Bóg nie zabiera królowi  do końca Królestwa, daje mu łaskę upamiętania (w 31).

O czym się przekonał Król po odzyskaniu zdrowia umysłowego (w 31-34)?

Przekonał się o tym, że władza i panowanie należy wyłącznie do Boga i On kogo chce wywyższa, a kogo chce poniża Ps 75,8.

Z tego powodu powinien zawsze być przed Bogiem pokorny, nie nadużywać swojej władzy i pamiętać, że otrzymał ją od Boga.

To jest celem każdej Bożej dyscypliny, by odrzucić pychę, dumę i zaufać Bogu. Przede wszystkim Bóg pragnie by każdy człowiek odrzucił przekonanie, że sam może się zbawić, a przyjął pokornie za swego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.  

 Jeremiasza 9:22  Tak mówi Pan: Niech się nie chlubi mędrzec swoją mądrością i niech się nie chlubi mocarz swoją mocą, niech się nie chlubi bogacz swoim bogactwem!

23  Lecz kto chce się chlubić, niech się chlubi tym, że jest rozumny i wie o mnie, iż Ja, Pan, czynię miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość na ziemi, gdyż w nich mam upodobanie - mówi Pan.