Frances (Fanny) Crosby

Jak błogo wiedzieć (Śpiewnik Pielgrzyma, nr 299)- Frances (Fanny) Crosby

Frances Jane Crosby (1820-1915), lepiej znana jako Fanny Crosby, jest autorką wielu porywających tekstów. Napisała ich w sumie ponad 8500. Wszystkie te pieśni są świadectwem jej miłości do Jezusa Chrystusa.

Urodziła się w Stanach Zjednoczonych i jej rodzice bardzo cieszyli się, że Bóg dał im córeczkę. Mała Fanny, mając zaledwie sześć tygodni, nabawiła się  przeziębienia, wskutek którego powoli zaczęła tracić wzrok. Lekarz rodzinny był w tym czasie akurat dłużej gdzieś poza miastem, więc rodzice zdecydowali się wezwać do swej córki kogoś, kto nie miał właściwych kwalifikacji, a w wyniku niewłaściwej diagnozy i zastosowania złego leku malutka Fanny utraciła całkowicie zdolność widzenia. Niefortunny „lekarz” uciekł w panice z miasta.

Jednak Fanny nigdy z tego powodu nie nosiła w swoim sercu goryczy. Była od niej wolna przez całe swe życie (a żyła aż 95 lat). Pomimo swego kalectwa starała się żyć jak inne dzieci, a było to możliwe dzięki trosce wierzących rodziców. Wraz z wieloma innymi dziećmi jeździła konno, wspinała się na drzewa i uczestniczyła w różnych zabawach.

Szczególny wpływ na jej życie miała jej babcia. Była to osoba o wielkiej cierpliwości. Zabierała Fanny na spacery i opowiadała jej o szczegółach otaczającego ich bogactwa natury. Wiele jej czytała, zapoznając w ten sposób z literaturą i poezją. A co najważniejsze czytała jej też Pismo Święte. Fanny była swego rodzaju fenomenem, nic więc dziwnego, że w wieku 10 lat znała na pamięć większość ksiąg Nowego Testamentu oraz pięć ksiąg Starego. Bardzo martwiło ja to, że nie mogła się uczyć w zwykłej szkole wraz z innymi dziećmi. W tych czasach nie było to możliwe. Wraz z babcią Fanny postanowiła jednak modlić się w tej sprawie do Boga. Błagała: „Panie Boże, spraw, bym mogła się uczyć w szkole tak jak inne dzieci”. I nie trwało to zbyt długo, gdy matka oznajmiła jej ekscytującą nowinę, że może się uczyć w Instytucie dla Niewidomych w Nowym Jorku. Już podczas pierwszego roku nauki okazała się być najlepszą uczennicą i po świetnym ukończeniu edukacji została w tej samej szkole nauczycielką.

W miarę jak dorastała, jej pasją stawała się poezja. Kiedy miała 20 lat była już uznaną deklamatorką swoich wierszy, których chętnie słuchano podczas różnego rodzaju oficjalnych uroczystości. Była w tym czasie osobą bardzo popularną, znana w całym mieście. Jednakże ciągle odczuwała w swoim życiu jakąś pustkę i dopiero wydarzenie roku 1849 sprawiło, że zrozumiała, czego naprawdę potrzebuje. W tym czasie nawiedziła miasto epidemia cholery, która dotknęła również uczniów w Instytucie. Połowa z nich zmarła. Śmierć tych uczniów, a również to, ze jeden z nich zmarł na jej rękach, sprawiło, że Fanny doznała wielkiego szoku. Przeżyła tę epidemię, ale dopiero w związku z nią zrozumiała, że przecież nie była gotowa na śmierć. 20 listopada 1850 roku uklękła więc i oddała swoje serce Bogu. I tak wreszcie Bóg jej babci stał się rzeczywistością również dla niej samej.

Cała jej poezja natychmiast zmieniła się w pieśni chwały dla Boga. Z chwilą spotkania w roku 1854 chrześcijańskiego muzyka – Williama Bradbury’ego dzieło tworzenia pieśni stało się już tylko kwestią czasu. Choć Fanny Crosby współdziałała też z paroma innymi kompozytorami, praca z Williamem okazała się najefektywniejsza. Zanim słowa konkretnej pieśni zostały przelane na papier, Fanny miała już gdzieś w swym wnętrzu całe tuziny ułożonych wcześniej linijek. Kiedyś wyznała: „Najpierw wołam do Boga i proszę Go,
aby On jedynie był moją inspiracją i ciągle piszę jakąś pieśń”.

Miała wielu przyjaciół, więc nie dokuczała jej samotność. Jednak Bóg sprawił, że w roku 1858 spotkała niewidomego muzyka Alexandra Vana Alstyne’a. Wyszła za niego za mąż i razem przeżyli szczęśliwie 44 lata. Mieli jedno dziecko, które zmarło jednak w wieku niemowlęcym. Wtedy to Fanny napisała znaną pieśń: „W objęciu Jezusowym bezpiecznie czuję się”… (Ś.P. 423). Fanny nawet w podeszłym wieku nie narzekała na brak zajęć, ponieważ oprócz poezji zajmowała się również pracą wśród ubogich – ich los nigdy nie
był jej obojętny. Świadczyła im i zachęcała do poznania Boga.

Hymn “Jak błogo wiedzieć” został napisany przez Fanny Corsby w 1873 roku, a muzykę napisała do niego Phoebe P. Knapp.

Crosby odwiedziła swoją przyjaciółkę Phoebe P. Knapp, u której w domu znajdowały się duże organy. Organy były jednak niekompletne, więc korzystając z fortepianu pani Kanpp zaczęła grać nową melodię, którą właśnie skomponowała. “Jak myślisz, co mówi melodia?” – zapytała Knapp. “Jak błogo wiedzieć: Jezus jest mój!“, odpowiedziała Fanny Crosby.

Tekst pieśni został oparty na fragmencie:

“Wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą;”(List do Hebrajczyków 10:22)

Fanny zmarła pełna pokoju w swoim domu w Bridgeport 12 lutego 1915 roku. Tłumy ludzi na jej pogrzebie ujawniły, jak wielki wpływ miało jej życie na innych. Jedna z ostatnich jej pieśni wyraża prawdziwą tęsknotę: „ I zobaczę Go twarzą w twarz i powiem zbawiona łaską Pana…”.

Oprócz pieśni Jak błogo wiedzieć: Jezus jest mój! (Ś.P. 299), w samym Śpiewniku Pielgrzyma jest 10 pieśni jej autorstwa:

O, mów mi, mów o Jezusie (Ś.P. 113)

Przecudna wieść w świat cały płynie (Ś.P. 172)

Nie omijaj mię, o Zbawco (Ś.P. 206)

Jestem, Panie, Twój! (Ś.P. 267)

W objęciu Jezusowym (Ś.P. 423)

Mój Pasterzu i mój Wodzu (Ś.P. 449)

Swe dzieło wskrześ (refr. Ś.P. 492)

W służbę Swą woła Pan (Ś.P. 503)

Raz skończy się dźwięk (Ś.P. 655)

Chodźże do Źródła żywota (Ś.P. 703)

Oprócz pieśni występujących w Śpiewniku Pielgrzyma znana jest w Polsce także pieśń “Przy Twym krzyżu” autorstwa Fanny Crosby, wykonywana m.in. przez Beatę Bednarz.

Artykuł m.in. na podstawie książki “Jak powstawały pieśni ze ‘Śpiewnika Pielgrzyma’” – pod redakcją Andrzeja Byrta