Odrodzenie prowadzi do miłości Studium biblijne 1 Piotra 1,22-25

w.22

Piotr określa wiarę chrześcijańską jaką tą która prowadzi nas do posłuszeństwa prawdzie. Wiara chrześcijańska nigdy nie jest teoretyczna, nie polega tylko na jakiejś idei, ale polega na posłuszeństwie Słowu Bożemu. Wiele osób wiarę w Chrystusa postrzega jako jakąś ideę lub wyłącznie znajomość pewnych faktów, albo zbiór praktyk religijnych. Ale prawdziwa wiara w Chrystusa zmienia całkowicie kierunek naszego życia, sprawia że odrzucamy to, co nie podoba się Bogu i w oparciu o Pismo Św., przyjmujemy i jesteśmy posłuszni temu czego Bóg od nas wymaga.

Dzisiaj Chrystus ma wielu zwolenników, którzy wiary w Niego nie łączą z codziennym praktycznym życiem i Jego nauczaniem. Trzeba jednak powiedzieć, że taka wiara jest wiarą fałszywą o czym mówił sam Pan Jezus i ostatecznie zaprowadzi ludzi do piekła (Łuk 6,46-49).

Skoro Bóg nas odrodził przez swojego Ducha do życia wiecznego i niezniszczalnej nadziei, to co z tego wynika?

Piotr mówi że jedną pierwszych rzeczy, które wynikają z naszego duchowego odrodzenia jest skierowanie naszych serc ku nieobłudnej miłości bratniej.

Co to znaczy, że nowe narodzenie kieruje nas ku nieobłudnej miłości bratniej?

Oznacza to, że Bóg przez przemianę naszego serca kieruje nas w kierunku służenia innym wierzącym, kochania ich i wspierania. Nawrócenie do Chrystusa jest wezwaniem do miłości chrześcijańskiej. Tak naprawdę nie ma nawrócenia bez chęci bycia w Kościele i okazywania praktycznej miłości braciom i siostrom.

Kiedyś przed nawróceniem zbyt mocno nie przejmowaliśmy się tym, by poświęcać się dla bliźniego. Najbardziej interesowaliśmy się sobą, naszymi korzyściami i naszymi racjami. Ale teraz mamy odrzucić taki sposób myślenia i w praktyczny sposób okazywać innym miłość bratnią. Jest to miłość jaką okazują sobie członkowie rodziny, bo przez wiarę w Chrystusa staliśmy się synami i córkami Bożymi, a tym samym jedną Bożą rodziną. Ta Boża rodzina ma charakteryzować się nową jakością życia, która polega na pokoju i miłości w przeciwieństwie do tego jak żyliśmy kiedyś.

Tytusa 3:3  Bo i my byliśmy niegdyś nierozumni, niesforni, błądzący, poddani pożądliwości i rozmaitym rozkoszom, żyjący w złości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący siebie nawzajem.

Słowo Boże wielokrotnie wzywa nas do wzajemnej miłości względem siebie.

(1 Piotra 2,17; 3,8; J 13,34; Rzym 12,10; Filipian 2,1-8; 1 Jana 3,11).

 Jakimi słowami Piotr charakteryzuje tą miłość?

ü  Po pierwsze miłość ma być nieobłudna. Jaka jest różnica między miłością obłudną, a nie obłudną?

Obłudna miłość, to miłość wyłącznie dla korzyści, miłość udawana. Polega na tym, że okazujemy dobroć w tym celu by coś od ludzi uzyskać lub stwarzać fałszywe pozory. Jeśli ktoś nie ma nam nic do zaoferowania, to wtedy nie jesteśmy gotowi mu pomóc i poświęcać się dla niego. Nieobłudna miłość natomiast nie ma ukrytych motywacji i okazuje dobroć każdemu.

ü  Po drugie mamy miłować czystym sercem.

Miłować czystym sercem to znaczy szczerze, życzyć i czynić dla siebie dobrze, bez fałszywych uprzejmości, złośliwości, niechęci, czy czegoś w tym rodzaju.

ü  Po trzecie mamy miłować gorąco . Co to znaczy miłować gorąco?

Gorąco oznacza mocno, z całego serca, ze wszystkich sił. Gorąco oznacza dołożyć wszelkich starań, by miłować drugich, pragnąć z nimi być i w miarę możliwości im pomagać.

w. 23

Poświęcenie w miłości jest możliwe bo chrześcijanie zostali odrodzeni z nasienia nieskazitelnego. Jest to nasienie Boże które przyniósł do naszych serc Bóg przez moc  Ducha Św. i Słowo Boże, które nie ma w sobie moc przemienić nas.

Ludzie tego świata zrodzeni w sposób naturalny, cielesny są zrodzeni nasieniem skażonym, słabym, przemijalnym, rodzą się ze złą grzeszną naturą. Dlatego zamiast miłować siebie nawzajem, często nienawidzą, kłócą się, zazdroszczą, zwalczają się nawzajem oraz niszczą i zabijają. Nie mają siły i mocy, a także chęci by czynić dobrze dla bliźnich, dla drugich. Jeśli nawet zdobywają się na jakieś dobro, to często nie jest ono trwałe.

Życie duchowe natomiast zrodzone  przez Boga w chrześcijaninie jest niezniszczalne i trwałe dlatego warto poddać się mu całkowicie. Życie to, nigdy nie przeminie i nigdy się nie skończy.

Zwróć uwagę że Piotr wymienia dwie rzeczy, by mogło dojść do nowego narodzenia w życiu człowieka

1.      Pierwszą z nich jest Duch Św. Człowiek nie może odrodzić sam siebie, ale musi w Jego sercu zacząć działać Bóg przez Ducha. Ew. Jana 3,5

2.      Druga rzecz, to Słowo Boże, które nigdy się nie starzeje, nigdy nie traci na swej świeżości, na swej mocy. Tak więc te dwie rzeczy są ze sobą w zgodzie. Duch Św. bierze zwiastowane Słowa ewangelii i dotyka nimi człowieka, tak że nowe życie w człowieku może się narodzić.

Dlatego tak ważne jest zwiastować ludziom ewangelię, gdy ludzie słuchają lub czytają Biblię, to zostają przez Boga przekonani o swoim grzechu i poznają że Chrystus jest jedynym zbawicielem. Nie ma nawrócenia bez zwiastowania Słowa Bożego (Rzymian 10,17)

W. 24-25

Piotr teraz pokazuje jak ważne jest być odrodzonym przez Słowo Boże i przyjąć to słowo do swojego życia. Życie cielesne ludzi trawa bardzo krótko i jeśli nie zaufają Bogu, jeśli uchwycą się Jego słowa i nie zostaną przez nie ożywieni niebawem umrą, a zapłatą za grzech jest śmierć.

Izajasza 40:6  Głos mówi: Zwiastuj! I rzekłem: Co mam zwiastować? To: Wszelkie ciało jest trawą, a cały jego wdzięk jak kwiat polny.

7  Trawa usycha, kwiat więdnie, gdy wiatr Pana powieje nań. Zaprawdę: Ludzie są trawą!

8  Trawa usycha, kwiat więdnie, ale słowo Boga naszego trwa na wieki.

Człowiek tak mocno często skupia się na życiu cielesnym zapominając, że za chwilę to życie przeminie. Joba 14,2; Psalm 90,5-6; Psalm 103,15-16.

Mamy mieć dystans do cielesnego życia i nie poświęcać zbyt wielkiej uwagi na to, co za chwilę nie będzie miało znaczenia.

Nie tak jednak jest ze słowem Bożym, jest ono wieczne i ma moc podtrzymać nasze życie nawet wtedy, kiedy nasze ciała już umrą. Tak właśnie jest z dobrą nowiną ewangelii o Chrystusie, która była nam zwiastowana. Dlatego powinniśmy dla niej, dla Chrystusa poświecić nasz czas, naszą uwagę i nasze siły budując wytrwale Jego Królestwo. (Ps 119,89; Mat 5,18; Izaj 55,10-11)