Nienaganne życie 1 Ptr, 2,11-12

Piotr teraz napomina chrześcijan by prowadzili pobożne życie pośród pogan. Napomina ich, by byli dobrym świadectwem w życiu i postępowaniu dla tego zepsutego świata i w ten sposób mieli możliwość świadczyć światu o wielkiej miłości naszego Boga okazanej nam w Jezusie Chrystusie. Mówi się często popularnie że są cztery ewangelię, a życie chrześcijanina jest piątą z nich. Wiele osób nigdy nie weźmie do ręki Nowego Testamentu i nigdy nie przeczyta z niego nawet jednego słowa, ale zawsze mają przed oczami życie tych, którzy według Słowa Bożego żyją.

2,11

Jak Piotr nazywa wierzących do których się zwraca?

ü  Nazywa ich umiłowanymi, co świadczy o tym, że bardzo mu zależy na nich, na ich zbawieniu i powodzeniu. Piotr w swoim liście wielokrotnie w ten sposób zwraca się do wierzących, których prawdopodobnie nie poznał. Jednak chce dać im do zrozumienia, że przez wiarę w Jezusa Chrystusa weszli oni do rodziny Bożej i stali się umiłowanymi. Rodzina Boża ma za zadanie troszczyć się o siebie w szczególny sposób na wzór Chrystusa, który okazał nam miłość kładąc swoje życie  za nasze życie. I tak Piotr o miłości bratniej mówi 1,22, o braterstwie 3,8; 2,17; 5,9.  Mówi też o kościele jako o domu rodzinnym 1 Ptr 2,5; 4,17.

Wierzący w Chrystusa mają pamiętać o tym, by nawzajem się miłować i troszczyć o siebie. To jest jedno z największych przykazań naszego Pana Ew. Jana 15,12-13; 13,34-34.

Miłość chrześcijańska polega na dawaniu siebie innym i służeniu im, na trosce o ich dobro, na przebaczaniu, na znoszeniu drugich 1 Jana 3,13-19.

Na czym polega prawdziwa miłość według słów ap. Jana?

ü  Inne określenie jakiego używa Piotr to, że chrześcijanie są pielgrzymami. Jak myślisz co to oznacza?

Chodzi o to, że wierzący w Chrystusa powinien pamiętać, że nie jest stałym mieszkańcem ziemi, że ziemia to nie jest Jego ojczyzna, ale zdąża On w pielgrzymce swojego życia do swojego wiecznego domu, do swojej ojczyzny, którą ma w niebie Filip 3,20. Piotr już wcześniej zwracał się w ten sposób do wierzących w 1,1 i 1,17. Całe Słowo Boże wyraża się w ten sposób o ludziach wiary, że są pielgrzymami.  1 Kronik 29,15; Hebr 11,9-13. Warto tu zaznaczyć że Idea chrześcijańskiej Pielgrzymi już od początku jest ukazana w Biblii. Bóg powołuje Abrahama w 12 rozdz. Ks. Rodzaju i każe mu iść do miejsca które mu wskaże. Później wszyscy patriarchowie są pielgrzymami, są ludźmi którzy mieszkają w namiotach i przenoszą się z miejsca na miejsce. Później Izrael jest narodem pielgrzymującym do ziemi Obiecanej przez 40 lat. Ich pielgrzymki były fizyczne, chrześcijańska wędrówka natomiast jest duchowa. Starotestamentowe pielgrzymowanie jest typem chrześcijańskiej pielgrzymi do wiecznego domu.  

W jaki sposób idea bycia pielgrzymki pozwala nam lepiej zrozumieć chrześcijańskie życie?

Życie pielgrzyma w czasach Piotra było trudne, niebezpieczne. Pielgrzym musiał pogodzić z niewygodami i zagrożeniami jakie miały miejsce w czasie podróży. Podobnie jest w życiu chrześcijańskim. Pielgrzym musiał także pogodzić z ciągłą tęsknotą za domem i brakiem odpowiedniego odpoczynku.

ü  Piotr jeszcze nazywa chrześcijan wychodźcami. Chrześcijan to ktoś, kto nie ma tu na ziemi własnego miejsca. Ten świat jest dla chrześcijan obcy, wrogi, atakujący ich w sensie narzucania im swojego sposobu życia przeciwnego Bogu. Też często chrześcijaństwo jest zwalczane  przez ludzi tego wieku, którzy są zbuntowani przeciw Bogu. Pan Jezus również o sobie mówił, że  On nie ma miejsca na tym świecie i podobnie będzie z każdym uczniem Chrystusa Łukasza 9,58

Jednak główna myśl skierowana jest w stronę moralności. Chrześcijanie mają się wstrzymywać się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy. Cielesne pożądliwości są wynikiem naszej upadłej natury i dotyczą zbytniego skupiania się na przyjemnościach ciała. Chrześcijanin to ktoś, kto uczy się nad sobą panować i ma dyscyplinę moralną w swoim życiu. Cielesne pożądliwości dotyczą wielu dziedzin naszego życia. Dotyczą seksualności, wypoczynku, zaspokajania codziennych potrzeb jak jedzenie, higiena, kwestia naszego stosunku do innych ludzi i inne. Galacjan 5,17-22

Wiele rzeczy, których potrzebuje nasze ciało same w sobie nie są złe, ale oddawanie się im w nadmierny sposób lub poza granicami Słowa Bożego powoduje zniszczenie naszej duszy, ściąga Boży gniew i potępienie. Weźmy np. pod uwagę spanie albo jedzenie. Wiadomo, że każdy człowiek tego potrzebuje, ale ciągłe spanie i zaleganie w łóżku jest lenistwem. Podobnie z jedzeniem, potrzebujemy jeść, ale obżarstwo lub nadmierne dogadzanie sobie jest grzechem. Tak samo jest z seksem, Bóg stworzył seks, ale zakreślił jego granice do małżeństwa. Jeśli potrzeby seksualne są realizowane w granicach małżeństwa, to Bóg to błogosławi i Mu się to podoba. Poza małżeństwem zaś, seks jest grzechem z powodu którego przychodzi Boży gniew na człowieka.

Jak myślisz co to znaczy, że cielesne pożądliwości walczą przeciwko duszy?

Chrześcijanin ma pamiętać, że upadła ludzka natura, cielesne pożądliwości, nadmierne skupianie się na swojej cielesności i przyjemnościach życia, chce odciągnąć go od Boga, pozbawić radości chrześcijańskiej, chrześcijańskiego pokoju i zwycięstwa oraz skuteczności w Chrystusie.  Rzymian 7,14-25; Tytusa 3,3; Rzymian 13, 13-14

W rzeczywistości życie kierowane przez cielesne pożądliwości, rozkosze i pragnienia jest życiem bałwochwalczym. Zamiast człowiek  żyć dla Boga dla Bożej chwały i Bożych celów, żyje dla rzeczy przyziemnych, władzy, pieniędzy, jedzenia, seksu i przyjemności. Jest to pewien rodzaj zezwierzęcenia i nie jest Bożym celem dla człowieka. Człowiek bowiem ma jeść, by żyć, a nie żyć by jeść.

2,12

Następnie Piotr mówi, że chrześcijanie mają prowadzić nienaganne życie pośród pogan, by ci którzy nas oskarżają jako złoczyńców, sekciarzy lub jeszcze inaczej zrozumieli przypatrując się uczciwemu życiu chrześcijańskiemu, że za pobożnym życiem stoi Bóg. Pobożne życie chrześcijan może doprowadzić niewierzących do wiary, uświadomić ich że grzeszą i powinni się upamiętać i zwrócić do Boga.

Pierwszych chrześcijan często oskarżano o ateizm, bo nie czcili żadnego widzialnego Boga. Oskarżano ich o terroryzm i podpalenie Rzymu, czy bunt przeciwko władzy, a także o kanibalizm z powodu spożywania wieczerzy. Oskarżano ich również o niemoralność z powodu uczt miłości na których chrześcijanie okazywali sobie miłość  usługując innym członkom społeczności. Ci którzy nie znali szczegółów chrześcijańskich obrzędów wymyślali fałszywe oskarżenia.  Przykładne życie chrześcijan miało pokazać, że owe skarżenia są fałszywe. Mateusza 5,14-16; 1 Tesaloniczan 2,12; 1 Tymoteusza 3,7; 1 Tesaloniczan 4,11-12; 1 Ptr 3,1-2; 3,16; Rzymian 12,17; 2 Kor 8,21; Tytusa 2,8-10

Złe świadectwo Rzymian 2,24; Ezechiela 36,20-23

O co dzisiaj oskarża się chrześcijan w naszym środowisku? O co ciebie się oskarża?

W czym możemy dawać dobre świadectwo ludziom poza zborem?

ü  Uczciwe łagodne postępowanie wobec innych.

ü  Bycie miłym i uprzejmym.

ü  Bycie dobrym pracownikiem, nie oszukiwanie w pracy.

ü  Bycie dobrym mężem, czy żoną w małżeństwie. Prowadzić zgodne życie z współmałżonkiem.

ü  Bycie przykładem w postępowaniu moralnym, nie być pijakiem, nie palić papierosów, nie brać narkotyków i innych środków odurzających.

ü  Angażować się społecznie i charytatywnie

ü  Uczciwie oddawać swoje długi.

ü  Być pomocnym dla innych i wiele innych

Każdy chrześcijan powinien mieć świadomość, że ludzie tego świata przyglądają się Jego życiu. Przyglądają się mu nasi nienawróceni bliscy z rodziny cielesnej, przyglądają się sąsiedzi, współpracownicy, pracodawca itp. Bogobojne, pobożne życie może ich zachęcić i zmotywować, by zbliżyć się do Chrystusa. Dlatego mamy prowadzić życie inne niż prowadzi ten świat.