Czy jesteś gotowy na powrót Jezusa? cz. 2 Ew. Łukasza 12,41-48

Dzisiaj idziemy dalej w naszym wezwaniu Pana Jezusa do czujności. Ostatnio mówiliśmy o tym, że Pan Jezus wzywał wszystkich, by byli gotowi przez cały czas na Jego powrót i spotkanie z Nim. Gotowość ta ma polegać na  żywej wierze w Chrystusa i miłości do Niego, wyrażonej w posłuszeństwie Słowu Bożemu zapisanemu w Biblii. Pan Jezus mówił, że przyjdzie jak złodziej w nocy i wielu będzie nieprzygotowanych. Dlatego powiedział, że mamy być jak sługa, oczekujący swego Pana. W kulturze żydowskiej w tamtym czasie, w świecie panów i niewolników przekaz był bardzo zrozumiały, masz być czujny, przygotowany na spotkanie z przychodzącym Chrystusem. Załóżmy, że wiemy, wiemy na pewno, że Jezus przyjdzie jutro rano, co byśmy jeszcze zrobili dzisiaj, by odpowiednio przyjąć naszego przychodzącego Pana? Skończyliśmy ostatnio na 40. wierszu: i wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o takiej godzinie, której się nie spodziewacie.

Mówię wam, bardzo wielu będzie nieprzygotowanych. Można zostać zaskoczonym Jego nagłym powrotem, ale wielu też ludzi zostaje zaskoczonych codziennie dniem śmierci, kiedy Bóg przerywa cienką nić ich życia, wzywając na sąd, a oni nie są przygotowani na spotkanie z Bogiem. Pan Jezus mówił, że w czasach ostatnich będzie tak, jak za dni Noego i Lota, że ludzie będą jedli i pili, sprzedawali i kupowali, budowali i za mąż wydawali, aż przyszedł sąd i zaskoczył wszystkich. Wielu będzie zajmować się wyłącznie jedzeniem, piciem, tym, co mogą sobie kupić i sprzedać, a nie będzie w ich życiu miejsca dla Jezusa w dzień Jego powrotu.  Ci którzy byli przygotowani, wierzyli w Niego, kochali Go oraz oczekiwali Jego powrotu z nieba, otrzymają obiecaną nagrodę, żywot wieczny, przygotowany dla nich od założenia świata, czytamy Ew. Mat 25 rozdz. Ci zaś, którzy nie byli przygotowani, ignorowali ostrzeżenia Pana Jezusa, nie wierzyli w Niego, nie poddali Mu swojego życia, by mógł ich zbawić przez swoją śmierć na Krzyżu za nasze grzechy, zostali potępieni. Musimy rozumieć, że jeśli chodzi o naszą wieczność, są tylko dwie drogi, droga do żywota - przez wiarę w Zbawczą śmierć Chrystusa, gdy wierząc w Niego nasze grzechy zostają przebaczone. A druga, to droga na potępienie, kiedy nie przejmujemy się wiecznością, tym, że Syn Boży umierał za nas i żyjemy po swojemu, licząc na to, że jakoś to będzie w dzień sądu. Wtedy staniemy przed Bogiem z ogromnym bagażem naszych grzechów, za które musimy odpowiedzieć, a zapłatą za grzech jest śmierć wieczna, jak czytamy w Liście Ap. Pawła do Rzymian 6,23. Nie ma czegoś pośrodku, nie ma drugiej szansy, poprawki, odwołania się do wyższej instancji, czy ucieczki od naszego wiecznego losu, albo wierzymy w Jezusa i ze śmierci przechodzimy do żywota, albo nie wierzymy i zostajemy potępieni.  Pan Jezus przestrzega nas, by tak się nie stało, On nie chce, by ktokolwiek zginął, chce byśmy byli przygotowani na spotkanie z Nim, a nasze serca gorąco oczekiwały Jego powrotu. Piotr, słuchając Jezusa o tym, że musimy być przygotowani jak sługa wyczekujący Pana, zadaje Jezusowi pytanie, czy to, co mówił wcześniej o czujności, było skierowane do apostołów, czy do wszystkich ludzi w. 41.

Pan Jezus nie odpowiada na Jego pytanie wprost, ale sugeruje, że prawdy wcześniej wypowiadane odnoszą się do wszystkich, a szczególnie do tych, do których ewangelia o Jezusie dotarła i ludzie zostali przez nią wezwani do nawrócenia. W odpowiedzi na pytanie Piotra, Jezus zadaje pytanie w 42 wierszu

Łukasza 12:42  A Pan rzekł: Któż jest tym wiernym i roztropnym szafarzem, którego ustanowił pan nad czeladzią swoją, aby im dawał wyżywienie w czasie właściwym?

Inaczej mówiąc, Pan pyta się, kto okaże się tym wiernym sługą w dzień Jego przyjścia, oczekującym wytrwale na Jego powrót? Kto okaże się tym, który do końca pełnił Jego wolę? Wielu w dniach oczekiwania się zniechęci, zmęczy, przestanie wierzyć i odstąpi od Boga, bo jak mówiliśmy ostatnio, czas powrotu Pana Jezusa się wydłuża. 

Jest tutaj zawarta myśl, że Pan wyjechał w długą podróż, przyjdzie po długim czasie, jak w podobieństwie o talentach z 25 rozdz. Ew. Mateusza i każdemu powierzył jakiś majątek, którym mamy zarządzać. Tym majątkiem w naszym przypadku jest nasze życie, Boże dary w które Bóg nas wyposażył, nasze zdolności, intelekt, umiejętności, możliwości, odpowiedzialności, zdrowie i wszystko, co Bóg nam daje. Wszyscy zostaliśmy obdarowani życiem od Boga, a szczególnie wierzący. Mamy to wykorzystywać w taki sposób, by Pan Jezus Chrystus był w naszym życiu uwielbiony. Wszystko, co Bóg nam dał, ma służyć dla chwały Bożej. Słowo Boże mówi, czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie dla Bożej chwały lub wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa (1 Kor 10,31). Tak mamy wszystkim zarządzać, by móc powiedzieć w każdej sprawie, w każdej naszej odpowiedzialności, służbie i pracy, że Bóg się do tego przyznaje i jest w tym uwielbiony.

Tu wracamy do pytania Jezusa, kto okaże się w tym wierny w dzień Jego przyjścia?  

Jezus wyjechał w daleką podróż, wstąpił do nieba po swoim zmartwychwstaniu, o czym czytamy w 1 rozdz. Dziejów Apostolskich, ale któregoś dnia powróci, by rozliczyć wszystkich z tego, co im powierzono, zarówno z ich służby w Jego kościele, jak i z odpowiedzialności ludzi wobec ewangelii. My jesteśmy szafarzami, zarządcami Jego majątku i tak mamy nim zarządzać, by Pan był z nas zadowolony, kiedy powróci, a my staniemy przed Jego tronem. Podobieństwo to w sposób szczególny odnosi się do przywódców w kościele, ale nie tylko. Oni dźwigają szczególną odpowiedzialność, bo Pan ich postawił nad swoim kościołem, by karmili Słowem Bożym owce Chrystusa. Jeśli tego nie robią w sposób należyty, to otrzymają szczególnie surowy wyrok. Mają oni dawać, jak czytamy w 42. wierszu Bożemu kościołowi odpowiedni duchowy pokarm, składający się ze Słowa Bożego w myśl tego, co powiedział Pan Jezus, że nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym Słowem pochodzącym od Boga. Szafarze dóbr Chrystusa, a tym jest Kościół, Jego oblubienicą, nie mają prawa karmić owiec czym chcą, np. polityką, świecką filozofią, pustą gadaniną, ale są zobowiązani posilać Go słowem Chrystusa, bo jedynie te słowa darzą życiem i powodują wzrost duchowy.

Wielu myśli, że duchowni w kościele będą mieli lżej przed sądem Bożym, bo są blisko Boga i Bóg łagodniej ich potraktuje, jakby po znajomości. Ale u Boga tak to nie działa, to tylko w tym zepsutym grzechem świecie tak to wygląda. Bóg nie ma względu na osobę, nie jest przekupny, nie przymyka oczu, ale wszystkich ocenia sprawiedliwie (Ks. Pwt 10,17). Pan Jezus nauczał, że ci którzy biorą na siebie odpowiedzialność za Boży kościół, Ci którzy biorą na siebie odpowiedzialność za służbę i wiele im powierzono, otrzymają surowsze werdykty, od nich będzie się więcej wymagać w. 48. Oczywiście, kiedy pełnią tę służbę wiernie, otrzymają nagrodę. Ale jeśli nie czynią tego i zamiast służyć ludziom w imieniu Jezusa oraz na Jego chwałę, wykorzystują ich, wtedy kara będzie dla nich szczególnie sroga. Dlatego Jakub w swoim liście napisał:   

Jakuba 3:1  Niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, bracia moi, gdyż wiecie, że otrzymamy surowszy wyrok.

Pan Jezus wymienia w naszym fragmencie 2 kategorie sług, z których każdy otrzyma inną nagrodę lub karę, w zależności od piastowania swojej odpowiedzialności, ze szczególnym naciskiem na przywódców.

Wierny i roztropny, sługa

Pierwszym jest wierny i roztropny sługa. To człowiek prawdziwie mądry, który poznał Pana Jezusa, uwierzył, że On jest Zbawicielem świata i umarł za jego grzechy. W związku z tym nawrócił się szczerze, pokochał Pana Jezusa i przez całe swoje pozostałe życie wiernie Mu służył. Jak mówi List do Hebrajczyków z powodu wiary w Chrystusa dążył do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana. Sługa ten zabiegał, by we wszystkim podobać się  Jezusowi i szukał Jego woli w swoim życiu. Odrzucił on religijną obłudę oraz hipokryzję polegającą jedynie na zachowywaniu pustych religijnych rytuałów, martwych ceremonialnych gestów, a nie upodobniających nas do życia na wzór Chrystusa. Sługa ten zaparł się samego siebie, tego czego on pragnął, jak wzywał Pan Jezus wszystkich swoich naśladowców i wziął na siebie swój krzyż wynikający z podążania za Jezusem. Czyli zaakceptował wszystkie wymagania, koszty i trudności, które musiał ponosić jako chrześcijanin. Odrzucił to wszystko, co wiedział że nie podoba się Bogu jak: gniew, zapalczywość, mściwość, kłótliwość, złość, bluźnierstwo, złą pożądliwość, czary, wrogość, nieprzyzwoite słowa i żarty, nieczystość, chciwość oraz wiele innych grzechów, o których mówi np. Apostoł Paweł w liście do Kolosan, Efezjan, czy Galacjan. Przyjął w mocy Ducha Św. wszystkie te cnoty, które wynikają z ewangelii jak miłość, radość , pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, łagodność, wstrzemięźliwość, współczucie, pokorę i wiele innych cech upodobniających nas do Pana Jezusa. Krzyż ewangelii nie raz był ciężki w Jego życiu, z tego powodu, że ów sługa nie wstydził się Jezusa i otwarcie Go wyznawał. Nie raz z tego powodu cierpiał prześladowania, trudności i doświadczenia, a diabeł, grzech i świat próbowali go odwieść często od wiary. Ale nigdy się nie poddał, nawet jak upadł, zasmucił swego Pana w jakimś przedsięwzięciu, czy postępowaniu, to pokutował, prosił o przebaczenie, wyznawał swój grzech, podnosił się, wytrwale szedł dalej i wierzył, że święta krew Chrystusa wylana na Krzyżu oczyszcza Go ze wszystkich grzechów.

Były chwile, że naprawdę było ciężko, ale nie poddawał się zniechęceniu, nie opuścił swojego Pana, ufał Mu przez cały czas, a Pan przydawał Mu wiary, zrozumienia i wzrostu. W końcu doszedł do końca swojej drogi, nastąpił dzień spotkania ze swoim Panem, któremu zawsze służył i czekał z niecierpliwością, kiedy będzie mógł spotkać się z Nim. Teraz ten dzień nastąpił. Jego Pan przybył jak obiecał, a On był gotowy na spotkanie.

Teraz wierny sługa jako dobry zarządca majątku swego Pana otrzyma wspaniałą nagrodę, niebiańskie pocieszenie po wszystkich trudach i zmaganiach. Teraz zobaczy w całej pełni, że te wszystkie doświadczenia, wyrzeczenia oraz koszty jakie ponosił ze względu na wiarę w Jezusa miały sens. Teraz doświadczy tego, o czym pisał apostoł Paweł w Liście do Rzymian w 8,18 rozdz. że wszelkie doświadczenia i trudności ponoszone dla ewangelii nic nie znaczą w porównaniu do chwały i wspaniałości nagrody jaką Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują.

Pan Jezus powiedział, że szczęśliwy, błogosławiony człowiek, który okaże się wierny w dzień Jego przyjścia. Trzy razy Jezus to powtarza w tym fragmencie (w.37; w.38; w.43), byśmy byli świadomi, że wielka nagroda czeka na każdego wiernego sługę. Pan Jezus obiecywał, że w domu Jego Ojca jest wiele mieszkań dla ufających Mu, że zwycięzcy da zasiąść na Jego tronie, jak On zasiadł na tronie Ojca. Mówił również, że wszystkich, którzy Go kochają zaprosi na wielką ucztę, obdarzy ich życiem wiecznym, da im ziemię w posiadanie, władzę nad poganami i wielką chwałę oraz nowe ciała, które już nigdy nie będą mogły chorować, umrzeć, cierpieć, czy uczynić cokolwiek złego i tak na wieki Boga oglądać będą, a Bóg będzie z nimi. Na wieki będą oglądać chwałę swego Pana, podziwiać Jego mądrość, cieszyć się Jego obecnością. Będą czerpać ze zdrojów życia w takiej obfitości, że czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują (1 Kor 2,9).

Sługa wykorzystujący nieobecność Pana

Kolejnym sługą, o którym powiedział Pan Jezus, to sługa wykorzystujący nieobecność swojego Pana. W jakimś stopniu był kiedyś religijny, może nawet wydawało się, że się nawrócił. Czytamy jednak, że „rzekł w sercu swoim: Pan mój zwleka z przyjściem i zaczął bić sługi i służebnice, jeść, pic i upijać się”. Być może nawet jest religijny dalej, ale w sercu swoim już nie wierzy swemu Panu, nie kocha Go, nie pragnie Jego powrotu. Teraz postanowił wykorzystać nieobecność Jezusa i brak rychłego sądu nad nim, do zaspokajania swoich grzesznych pożądliwości. Pomyślał, że ma jeszcze dużo czasu i zanim Pan przyjdzie, to zdąży się poprawić, a zanim to się stanie, to użyje sobie życia. Jakże wiele osób myśli w ten sposób, że mają wiele czasu, że mogą sobie żyć grzesznym życiem, a jak przyjdzie odpowiednia chwila to się nawrócą. Nie biorą pod uwagę tego, że Pan Jezus może przyjść w każdej chwili lub życie nasze się zakończy i Bóg wezwie nas na sąd. Jakże często jesteśmy pewni kolejnego dnia, który zaczyna się z myślą, że dane nam będzie doczekać wieczora. A tymczasem Bóg w każdej chwili może przerwać nasze życie na tysiące różnych sposobów, nagłą chorobę, wypadek, nieprzewidziane okoliczności. W znanej pieśni „Kiedy ranne wstają zorze” śpiewamy: 

„Wielu śmierci snem upadli

Co się wczoraj spać pokładli”

Jakże to prawdziwe, w Polsce dziennie umiera około 1100 ludzi. Większość z nich miała plany na jutro, ale nie było im dane, ich zrealizować. Podobnie ten niewierny sługa miał wiele planów, będzie jadł, pił, zabawiał się z nadzieją, że ma wiele czasu, bo Pan wyjechał w daleką podróż i długo nie wróci.  

Sługa wyznawał jakąś religię, może nawet chodził do kościoła, modlił się lub czytał Biblię, ale serce jego oraz życie było daleko od Boga. Nie postępował według Bożych przykazań, nie chciał służyć Panu Jezusowi, nie przynosił owocu, nie liczył się z Jego wolą i uważał, że Jego życie to wyłącznie Jego sprawa, a tymczasem zaskoczył go powrót Pana Jezusa lub dzień Jego śmierci, a On nie był przygotowany, by stanąć na sądzie.

Szczególnie te słowa odnoszą się do duchownych, kaznodziejów, księży, pastorów, liderów, których Pan Jezus wyznaczył, by karmili Jego owce, prowadzili Jego trzodę w Jego imieniu, ku lepszemu poznaniu Boga, pokazując im przez nauczanie Słowa Bożego i swój przykład jak należy służyć Bogu. Jeśli jednak zachowują się jak ten sługa, wykorzystują ludzi, jak to się kolokwialnie mówi, zamiast paść owce, to je golą. Budują dzięki nim swój autorytet, żądzą nimi żelazną ręką, zamiast im służyć, okradają ze środków, a przy tym żyją wystawnie na ich koszt, zabawiając się, pijąc i goniąc za przyjemnościami, to Pan przyjdzie i wyznaczy im straszny los.

Takich było wielu pasterzy w Izraelu, o których czytamy choćby w Ks. Ezechiela

Ezechiela 34,2 …Biada pasterzom Izraela, którzy sami siebie paśli! Czy pasterze nie powinni raczej paść trzody?

3  Mleko wy zjadacie, w wełnę wy się ubieracie, tuczne zarzynacie, lecz owiec nie pasiecie.

4  Słabej nie wzmacnialiście, chorej nie leczyliście, skaleczonej nie opatrywaliście, zbłąkanej nie sprowadzaliście z powrotem, zagubionej nie szukaliście, a nawet silną rządziliście gwałtem i surowo.

5  Tak rozproszyły się moje owce, gdyż nie było pasterza i były żerem dla wszelkiego zwierzęcia polnego, Rozproszyły się.

Bóg miał uzasadnione pretensje do pasterzy Izraela, że nie troszczyli się o ludzi, nie uczyli ich bojaźni Bożej, nie pouczali ich zgodnie z tym co Pismo Św.,  nie służyli im, ale ich okradali. Dzisiaj również wielu jest takich oszustów, pustych gadułów mówiących wyobrażenia własnego serca, niewiernych sług, na których, wyrok potępienia od dawna już zapadł.

Końcem niewiernego sługi niezależnie od tego, czy byłby zwykłym wierzącym, czy duchownym, jest zatracenie, potępienie wieczne. Oryginalne greckie słowo, które u nas jest tłumaczone w 46 wierszu jako usunięcie takiego sługi, to  dichotomeō, co dosłownie znaczy „poćwiartowany” lub „przecięty na pół”. Niewierny sługa zostanie poćwiartowany, co znaczy, że zostanie wrzucony do piekła, przed czym Pan Jezus często przestrzegał (Mt 5: 29-30; 8:12; 13: 50; 18: 8-9; 22:13,25,41), że ci którzy nie uwierzą lub myślą, że z wiary mogą ciągnąc zyski, pójdą w ogień wieczny, który też jest przygotowany dla diabła i jego aniołów.

Odpowiedzialność przed Bogiem

Następnie Pan Jezus przechodzi do naszej odpowiedzialności względem ewangelii. Wydaje się, że wymienia kolejnego sługę, sługę leniwego. Ale najwyraźniej ten leniwy, to jest ten niewierny, który nie przygotował się na przyjście Chrystusa. Dlatego uważam, że nie tyle Pan Jezus mówi w 47. wierszu o kolejnym słudze, ale ma na myśli odpowiedzialność naszą przed Bogiem, co zrobiliśmy z ewangelią. Czytamy w 47 i 48 wierszu

Łukasza 12:47  Ten zaś sługa, który znał wolę pana swego, a nic nie przygotował i nie postąpił według jego woli, odbierze wiele razów.

48  Lecz ten, który nie znał, choć popełnił coś karygodnego, odbierze niewiele razów. Komu wiele dano, od tego wiele będzie się żądać, a komu wiele powierzono, od tego więcej będzie się wymagać.

Musimy zrozumieć, że wszyscy ludzie na całej ziemi są odpowiedzialni przed Bogiem, bo są Bożą własnością. Nie ma znaczenia z jakiego narodu pochodzą, jakie poglądy mają, kolor skóry, wykształcenie, czy jakie stanowiska piastują. Bóg ich stworzył i dał im życie, wszyscy należymy do Boga. Do niego należy cały świat, całe stworzenie, niebo gwiazdy, cały wszechświat i każdy człowiek. Nieraz ludzie pytają z pretensją, jakie Bóg ma prawo wtrącać się w nasze życie? A jakie prawo mają rodzice wtrącać się w życie swoich dzieci? Rodzice mają prawo, bo są rodzicami, są niejako dawcami życia dla swoich dzieci. Dlatego też Bóg ma prawo, bo On jest Ojcem nas wszystkich z racji stworzenia, więc ma prawo decydować, jak mamy żyć, a On chce by wszyscy ludzie byli Mu posłuszni, dał im prawo i przykazania, by uwierzyli w ewangelię, w Jego syna Jezusa, by przebaczyć ludziom grzechy i zbawić ich. Bóg nie może ludziom puścić płazem grzechów, bo jest Święty i sprawiedliwy, dlatego grzech musi być ukarany. Jeśli grzesznik uwierzy w Jezusa, Bóg obiecał, że na Jego podstawie będzie mu przebaczone, ale jeśli nie uwierzy, sam musi zostać ukarany.

Jeśli ludzie nie chcą wierzyć, nie chcą być posłuszni Bogu, są buntownikami w stosunku do Niego i Bóg będzie ich sądził.

Bardziej surowo będzie sądził te sługi, którzy znali wolę swego Pana, wiedzieli, że należy wierzyć ewangelii i być jej posłusznymi, ale nie byli, niż tych, którzy może nie słyszeli ewangelii lub nie znali dokładnie jej wymogów.

Nasza odpowiedzialność względem Boga wzrasta w chwili, gdy poznajemy Jego wolę i słowo coraz lepiej. Niektórzy ludzie ociągają się z nawróceniem, wiedzą że powinni to zrobić, ale nie czynią tego. Wiedzą, że należy porzucić grzechy i pójść za Jezusem, ale ciągle odkładają tą decyzję na później, bo chcą najpierw spełnić swoje pragnienia i mówią, że nie mają czasu na Boga. Ostatnio widziałem obrazek podpisany słowami „ nie mam czasu na Jezusa, bo jestem za młody, później za-kochany, za-pracowany, za-troskany za-stary no i tak ciągle jest jakieś za,za,za, aż jest  za-późno”. Im więcej wiemy o Jezusie, im bardziej znamy Słowo Boże, im częściej nam zwiastowano ewangelię i wzywano do nawrócenia, tym większa nasza odpowiedzialność.

Pan Jezus w Ew. Jana powiedział kiedyś do Żydów

Jan 15:22  Gdybym nie przyszedł i do nich nie mówił, nie mieliby grzechu; lecz teraz nie mają wymówki z powodu grzechu swego.

To jest ta sama zasada, dlatego że słyszeliśmy, wiemy czego Bóg od nas wymaga, to nasza odpowiedzialność wzrasta.

 Im więcej nam powierzono, czym bardziej zaszczytną służbę nam dano, czym więcej talentów i zdolności otrzymaliśmy od Boga, tym więcej od nas będzie się wymagać.

Ci, którzy byli często wzywani, ale ciągle nie słuchali, otrzymają surową karę, Pan Jezus mówi, że wiele razów. Najbardziej srogą karę otrzymają osoby, które otrzymały najwięcej odpowiedzialności, łaski i poznania, którym się sprzeniewierzyli.  Zamiast dobrze służyć, byli leniwi, nieposłuszni, a otrzymane błogosławieństwa zużywali na grzeszne życie i zaspokajanie swoich egoistycznych pragnień.

Ci, którzy wiedzieli mniej, otrzymali mniej zaszczytną służbę, czy mieli mniejsze zdolności lub w ogóle nie mieli okazji słyszeć ewangelii, mają mniejszą odpowiedzialność, otrzymają mniej surową karę. Bóg wszystkich oceni sprawiedliwie, w zależności od poznania, tym co byli wierni, da wspaniałą nagrodę. Tym, co byli nieposłuszni i leniwi, karę, a wszystkim, w zależności od tego, ile im powierzono. Oczywiście to nie znaczy, że ci którzy w ogóle nie słyszeli ewangelii będą zbawieni, otrzymają oni jedynie niewiele razów, mniej surową karę, ale nie ułaskawienie. My którzy mieszkamy w kraju, gdzie Imię Jezusa jest dobrze znane, a niemal każdy ma Pismo Św. w domu, może wziąć do ręki, czytać, słuchać bez przeszkód słowa Bożego mamy dużą odpowiedzialność przed Bogiem. Jak mówi list Pawła do Rzymian 1 rodz, żaden człowiek nie ma nic na swoją obronę, ponieważ to, co o Bogu należy wiedzieć jest dla ludzi jawne, przez wspaniałe stworzenie, które codziennie oglądamy. Szczególnie my, którzy nie tylko możemy widzieć chwałę Boga w stworzeniu, ale wiedzieć, kim jest Jezus i co dla nas uczynił i jak należy Mu służyć.  

 Drodzy, Podczas urzędowania Jimmiego Cartera 39. prezydenta Stanów zjednoczonych w latach 1977 – 1981, Carter miał zwyczaj od czasu do czasu nocować w domach zwykłych ludzi, by przedstawiać się jako prezydent  zwykłych obywateli. Z pewnością dla tych, którzy mieli możliwość go przyjąć, była to wyjątkowa wizyta, do której starano się jak najlepiej przygotować. Rozumiem, że niektórzy z nas mogliby nie chcieć, żeby nasz prezydent spędził noc w naszych domach, ale pomyślmy chwilę o tym, jak byśmy się przygotowywali na takiego prezydenta, którego chcielibyśmy przyjąć. Prawdopodobnie staralibyśmy się dobrze wysprzątać nasze mieszkania, domy, zrobić porządek na podwórku. Być może niektórzy zrobiliby jakiś drobny remont, malowanie, odpowiednie dekoracje, kwiaty, czy coś w tym rodzaju. Po prostu chcielibyśmy dobrze wypaść podczas takiej wizyty i sprawić, by nasz gość czuł się dobrze przyjęty.

Pewnego dnia wszyscy będziemy mieli taką wizytę, wizytę która jest zapowiedziana już od dwóch tysięcy lat i mieliśmy dostatecznie dużo czasu, by się na nią przygotować. Wizytę o wiele ważniejszego gościa niż jakikolwiek przywódca ziemskiego państwa, bo wizytę Pana Panów i Króla Królów. Wizytę tego, przed którym w niebie wszyscy padają na twarz i oddają mu pokłon w słowach Święty, Święty, Święty jest Pan Bóg zastępów i pełne są niebiosa i ziemia chwały Jego (Obj 4,8; Izaj 6,3). Czy staramy się odpowiednio dobrze przygotować do niej, nie w sensie wysprzątanego podwórka, czy odmalowanego domu, ale w sensie duchowym. Gdyby Pan Jezus wrócił dzisiaj, w jakim stanie duchowym by nas zastał? Czy są jakieś rzeczy w naszym życiu, które chcielibyśmy przed nim ukryć, których się wstydzimy, a które powinniśmy porzucić? To mogą być jakieś grzeszne czynności, sposób myślenia, to w jaki sposób wykorzystujemy nasz czas i na co wydajemy nasze  pieniądze. To może być nasz stosunek jaki mamy do innych osób, może być on pełny surowego osądu lub łaski i wzajemnej miłości. To może być decyzja o nawróceniu, którą należy podjąć, bo Jezus wciąż wzywa, by przyjść do Niego, pokochać prawdę, a On nas wyswobodzi.  

Pamiętaj, że gdy Zbawiciel zapuka, nie ma miejsca już na korektę, gdy przybędzie pragnie abyś zaraz Mu otworzył. Wtedy nie będzie już czasu na upamiętanie, ale musimy zdać sprawę z tego jak wykonywaliśmy swoją służbę. To od nas dzisiaj zależy, czy będziemy dumni z naszej służby dla Pana, wiedząc, że dobrze ją wypełniliśmy. Możemy być także zawstydzeni, kiedy ociągaliśmy się z naszym posłuszeństwem lub odrzuceni, ignorując wezwania naszego Pana. Dzisiaj mamy wybór, jak Pan kiedyś powiedział przed Izraelem: Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i dobro oraz śmierć i zło; (Pwt 30:15), błogosławieństwo i przekleństwo (Pwt 11,26) wybierzmy życie, byśmy żyli.