Jezus prorokiem jak Mojżesz Studium Dziejów Ap. 3,22-26

 

W wyniku uzdrowienia w świątyni Piotr z Janem mieli możliwość wygłosić płomienne kazanie do tłumu. Podczas kazania Piotr wykazuje Żydom, że Pan Jezus jest Mesjaszem, którego oni nie rozpoznali i zamordowali. Ale nawet wyniku tak ciężkiego grzechu, Bóg chce okazać im łaskę i przebaczyć winy, bo uczynili to w nieświadomości pod warunkiem, że w Jezusa uwierzą. Jezus jest dla nich i dla wszystkich wierzących miastem schronienia (używając symboliki ze Starego Testamentu) w którym człowiek może czuć się bezpiecznie. Śmierć Jezusa jak niegdyś arcykapłana uwalnia nas od winy za grzechy. Mścicielem krwi jest Bóg, którego sprawiedliwość domaga się kary za grzechy Żydów i wszystkich ludzi. Jeśli Żydzi uwierzą w Jezusa, to przyjdą dla nich dni odpoczynku, które obiecywał im Bóg w Starym Testamencie. Dni odpoczynku będą założeniem nowego wiecznego Królestwa z Chrystusem jako powracającym Królem. Po swoim zmartwychwstaniu Jezus musiał odejść do nieba, aż do czasu, gdy nadejdzie dzień odnowy świata. Będzie to jakby powrót do początku sprzed dnia upadku. Gdy Chrystus przyjdzie i założy Tysiącletnie Królestwo, a ziemia dozna całkowitej odnowy i wspaniałego błogosławieństwa od Boga. Ale zanim to się stanie, Żydzi muszą pokutować, cały naród musi przyjść do upamiętania i wzywać tego, którego przebodli - Zbawiciela Jezusa Chrystusa o czym mówi ap. Paweł w 11 rozdz. Listu do Rzymian. 

22-23. 

Piotr wskazuje na największego proroka Starego Testamentu - Mojżesza, jako na dowód, że Jezus jest Mesjaszem przepowiedzianym przez proroków. Wcześniej wskazywał na cierpienie Jezusa za grzech ludzki o którym również mówili prorocy w Starym Testamencie.  

Teraz mówi, że już Mojżesz przepowiadał, iż któregoś dnia pojawi się ktoś na jego wzór, kogo Izrael będzie musiał słuchać, jeśli chce otrzymać od Boga zbawienie i obiecane błogosławieństwa. Powtórzonego Prawa 18,15-19. 

Co to znaczy, że Jezus jest jak Mojżesz? Mojżesz powiedział, że proroka takiego jak ja wzbudzi wam Pan. W czym Jezus przypomina Mojżesza.

1.      Mojżesz przekazywał Objawienie od Boga, tak też czynił Jezus Chrystus Jana 14,10. Pan Jezus mówił, że nie czyni swojej woli, ale Ojca.

2.      Mojżesz czynił cuda, Jezus również dokonał wielu cudów.

3.      Mojżesz wyprowadził ludzi z niewoli Egipskiej, Jezus wyprowadza ludzi z niewoli grzechu Jana 8,31-36. Fizyczna niewola egipska jest również typem duchowej niewoli grzechu w której tkwią wszyscy ludzie.

4.      Mojżesz Karmił ludzi manną, Jezus też karmił ludzi. Rozmnażał żywność, ale przede wszystkim karmi ludzi chlebem z nieba, który daje życie na wieki Jana 6.

5.      Mojżesz prowadzi ludzi po pustyni- miejscu surowym i niebezpiecznym, gdzie potrzebują wsparcia i zaopatrzenia Boga. Jezus również prowadzi ludzi, ale po pustyni życia do wieczności. Wierzący podczas tej wędrówki potrzebują wsparcia i zaopatrzenia Boga, bo znajdą się we wrogim środowisku z powodu nienawiści świata i szatana Mat 28,20.

6.      Zadaniem Mojżesza jest zaprowadzenie ludzi do ziemi obiecanej, Jezus prowadzi ludzi do nowej, lepszej ziemi obiecanej, bo wiecznej - do nieba Jana 14,1-6.

7.      Mojżesz jest pośrednikiem między Bogiem, a ludem. Jezus jest jedynym pośrednikiem między ludźmi, a Bogiem Dzieje Ap 4,12; 1 Tym 2,5.

8.      Mojżesz był założycielem Starego Przymierza opartego o prawo Starego Testamentu, Jezus jest założycielem nowego przymierza opartego o łaskę w Jezusie Chrystusie.

9.      Mojżesza należało słuchać we wszystkim, bo mówił słowa od Boga, podobnie należy słuchać Chrystusa, by być zbawionym Jana 3,36. 

Następnie Piotr mocno podkreśla kwestie, że nieposłuszeństwo Mojżeszowi wiązało się z gniewem Bożym w. 23. Biblia przedstawia nam osoby, które zbuntowały przeciwko Mojżeszowi Liczb 16,1-3; 29-33. Karą za ten grzech była śmierć, bo w ten sposób zbuntowali się przeciw Bogu.

Piotr wyraźnie chce dać Żydom do zrozumienia, że jeśli odrzucą Jezusa po raz drugi stracą możliwość zbawienia i będą potępieni. Jeśli odrzucenie Mojżesza wiązało się z tak surową karą, jak ciężki los spotka tych, którzy odrzucili Jezusa?

Pan Jezus ze wszystkich postaci Nowego Testamentu najczęściej przestrzegał przed piekłem. Mówił, że niewiara w Niego jest jednoznaczna z sądem i potępieniem Mk 16,16; Mat 25,41-46; Mat 3,12; Mat 13,41-42, 2 Tes 1,7-10 na co teraz wskazuje Piotr do Żydów. 

Należy przestrzegać ludzi przed piekłem

 Podobnie Jak Piotr i powinniśmy ludzi informować oraz ostrzegać przy zwiastowaniu Ewangelii, że niewiara w Ewangelie Jezusa Chrystusa wiąże się z potępianiem wiecznym. Każdy człowiek, który nie wierzy w Jezusa Chrystusa pójdzie niestety do piekła, bo nie ma zbawienia poza Chrystusem Dz 4,12, a wszyscy jesteśmy odpowiedzialni przez Bogiem za swoje grzech. Świat i wszystkie stworzenia jest Bożą własnością

Z jakich powodów łatwiej się nam mówi o tym, że Bóg kocha ludzi niż o tym, że nieposłuszeństwo Bogu związane jest z potępieniem?

Niekiedy możemy nie mieć odwagi powiedzieć o sądzie i potępieniu za niewiarę w obawie, że kogoś urazimy. Możemy nie chcieć narażać się na kłopoty i brak akceptacji ze strony słuchaczy. Jednak prawdziwa ewangelia nabiera sensu i mocy, kiedy pokazujemy jej pozytywną i negatywną stronę. Zbawienie ma sens wtedy, kiedy widzimy, że bez Chrystusa jesteśmy potępieni. Wtedy widać dokładnie konieczność pojednania się z Bogiem każdego człowieka. 

w. 24

Następnie Piotr mówi, że wszyscy prorocy Starego  Testamentu zapowiadali przyjście Chrystusa i czas zbawienia, aż od Samuela do samego końca ery Starego Testamentu. Gdy uważnie studiujemy Stary Testament, to będziemy widzieć, że Stary Testament jest o Chrystusie. Znajdziemy tam zapowiedzi jego przyjścia i szczegóły Jego życia, zapowiedzi czasu Nowego przymierza oraz przebaczenia. Symbolika Starego Testamentu, ofiary, ceremonie, typy, wskazują na Chrystusa i zbawcze Jego dzieło. We wszystkich księgach Starego Testamentu znajdziemy różne szczegóły dotyczące przyjścia Pana Jezusa i Jego misji. To samo Jezus mówił uczniom idącym do Emaus, że Biblia jest o Nim Łuk 24,27.

Również i my powinniśmy się utwierdzać w Słowie Bożym, poznawać zarówno Nowy jak i Stary Testament, by jeszcze lepiej widzieć piękno Chrystusa i Jego ewangelii. A tym samym być bardziej dojrzałym chrześcijaninem i przez to, bardziej ugruntowanym i owocnym.

Niektórzy chrześcijanie nie czytają Starego Testamentu, bo mówią, że jest dla nich zbyt trudny lub zbyt dużo tam przemocy. Ale to nie jest dobre podejście, powinniśmy poznawać zarówno Pisma Nowego jak i Starego Testamentu. Nowy Testament jest komentarzem do Starego, a w starym Nowy jest zawarty. To pozwoli nam lepiej poznawać Jezusa Chrystusa i naszego Ojca w niebie.   

w.25-26

Następnie Piotr mówi, że to, co Bóg uczynił w Chrystusie, uczynił dla was. Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z ojcami, gdy mówił do Abrahama, że w Nim będą błogosławione wszystkie plemiona ziemi.

Gdy Bóg dał tą obietnice Abrahamowi około 2000 tys. lat wcześniej, to miał na myśli, że przez potomstwo Abrahama przyjdzie zbawienie dla wszystkich ludzi Ks. Rodz 12,3; 22,18. Tym potomkiem zapowiedzianym w Abrahamie jest Chrystus przez którego wszyscy ludzie na całej ziemi mogą dostąpić błogosławieństwa w postaci zbawienia, gdy uwierzą. A gdy Jezus powróci powtórnie i założy swoje Królestwo wszyscy, którzy są w Chrystusie będą przez Niego błogosławieni, a cała ziemia będzie pełna poznania chwały Pana jak może wodami jest wypełnione.

Ale pierwszymi odbiorcami tej obietnicy mieli być Żydzi jako potomstwo Abrahama i spadkobiercy jego obietnic, co mówi Piotr, że oni są potomkami proroków. Do nich jako pierwszych było zaadresowane poselstwo ewangelii Mat 15,24; Łuk 24,47; Rzymian 1,16. Łuk 14,16-24.

Im to najpierw Bóg chciał dać możliwość upamiętania i cudowny dar zbawienia, ale nim pogardzili.

Dzisiaj my jesteśmy tym zaproszonym ludem jak kiedyś byli Żydzi. Ewangelia poszła w kierunku pogan, ale zaproszenie ma to do siebie, że można je odrzuć. Bądźmy mądrzejsi o ich doświadczenie i nie odrzucajmy zbawienia, gdy Bóg nas powołuje do Królestwa Bożego, ale dbajmy o nasze powołanie by je utwierdzić i umocnić 2 Piotra 1,10-11; Filipian 2,12.